Τι θα απαντούσατε εσείς?

Ερώτηση 1 :

Αν ήξερες μια γυναίκα που ήταν έγκυος, η οποία είχε ήδη 8 παιδιά, τρία από τα οποία ήταν κουφά, δύο τυφλά, ένα με διανοητική καθυστέρηση, και είχε και σύφιλη, θα της συστήνατε να κάνει άμβλωση;

Διαβάστε και την επόμενη ερώτηση πριν απαντήσετε.
 
Ερώτηση 2 :

Είναι χρόνος να εκλεχτεί ένας νέος παγκόσμιος ηγέτης και μόνο η ψήφος σας μετράει.
Tα γεγονότα για τους τρεις κορυφαίους υποψηφίους είναι τα ακόλουθα.
 
Ο υποψήφιος Α

Συναναστρέφεται με διεφθαρμένους πολιτικούς.
Συμβουλεύεται αστρολόγους.
Απατά τη γυναίκα του.
Πίνει 8 με 10 martinis ημερησίως και καπνίζει μανιωδώς πούρα.

Ο υποψήφιος Β

Απολύθηκε από τη δουλειά του δύο φορές.
Κοιμάται μέχρι το μεσημέρι.
Έκανε χρήση ναρκωτικών στο Πανεπιστήμιο.
Και πίνει ένα τέταρτο γαλονιού ουίσκι κάθε βράδυ.

Ο υποψήφιος Γ

Είναι παρασημοφορημένος ήρωας πολέμου.
Χορτοφάγος, δεν καπνίζει, πίνει μια μπύρα που και που και δεν έχει ποτέ απατήσει τη σύζυγό του.

Σε ποιον από τους τρεις θα ρίχνατε την ψήφο σας;

Αποφασίσατε;



Ο υποψήφιος Α είναι o Franklin D. Roosevelt.

Ο υποψήφιος Β είναι ο Winston Churchill.

Ο υποψήφιος Γ είναι ο Adolph Hitler.


Και, επ' ευκαιρία η απάντηση στην ερώτηση της άμβλωσης:

Εάν είπατε ναι,

μόλις σκοτώσατε τον Beethoven...

29 Νοεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό

Η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Νοεμβρίου, σύμφωνα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ που ελήφθη το 1977, με σκοπό να κάνει γνωστό στο διεθνές κοινό το παλαιστινιακό πρόβλημα.
Η 29η Νοεμβρίου επιλέχθηκε ως ημερομηνία του εορτασμού, επειδή έχει σπουδαία σημασία για τον παλαιστινιακό λαό. Στις 29 Νοεμβρίου του 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση 181, η οποία προέβλεπε την δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών στην περιοχή της Παλαιστίνης, ενός «Ιουδαϊκού» και ενός «Αραβικού», με κοινή πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, που θα υπόκειτο σε ειδικό καθεστώς. Από τα δυό κράτη που προέβλεπε, μόνο το Ισραήλ υφίσταται.
Οι παλαιστίνιοι, που αριθμούν γύρω στα 8 εκατομμύρια ψυχές, μόλις τώρα κάνουν τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία του δικού τους κράτους. Πολλοί, όμως, Παλαιστίνιοι ζουν ακόμη σε εδάφη που κατέχουν οι Ισραηλινοί, συμπεριλαμβανομένης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. (πηγή)

Μια προσπάθεια για ιστορική ανασκόπηση του Παλαιστινιακού ζητήματος. Συγχωρέστε μου τυχόν παραλείψεις, λάθη και ανακρίβειες, αλλά ούτε κι εγώ είμαι από τους πιο σχετικούς επί του θέματος...

Σύντομο ιστορικό του παλαιστινιακού ζητήματος

Η ίδρυση του σιωνιστικού κινήματος (1896)

Τα προβλήματα αρχίζουν για τους Παλαιστίνιους εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Το 1896 ένας εβραίος από την Αυστρία, ο Τέοντορ Χερτσλ, ιδρύει το σιωνιστικό κίνημα, το οποίο «θέλει να μετατρέψει την Παλαιστίνη σε εβραϊκό κράτος και, διακριτικά, να εκδιώξει τον αυτόχθονα πληθυσμό εκτός συνόρων». Το κίνημα αυτό οικοδομείται μέσα από τακτικά σιωνιστικά συνέδρια.
Οι πρώτες παλαιστινιακές διαμαρτυρίες αρχίζουν ήδη απ’ το 1897. Παλαιστίνιοι πρόκριτοι με επικεφαλής τον Μοχάμεντ Ταχέρ Χουσεϊνί, σχηματίζουν μια επιτροπή με στόχο να εμποδίσουν την αγορά γης από εβραίους. Ο πληθυσμός της Παλαιστίνης την εποχή εκείνη αποτελείται κατά 98% από Άραβες και η γη που ανήκει στους εβραίους είναι ελάχιστη.
Οι σιωνιστές οικοδομούν παραπέρα το κίνημά τους. Το 1899 εμφανίζεται στο Λονδίνο μια Εβραϊκή Αποικιακή Τράπεζα που θα μετονομαστεί σε Jewish Colonial Trust. Λειτουργεί ως εθνική τράπεζα σε όφελος του σιωνιστικού κινήματος. Εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα ως Bank Leumi Le–Yisrael και είναι η σημερινή εθνική τράπεζα του Ισραήλ.
Το 1901 ιδρύεται στο Μπαλ το Εθνικό Εβραϊκό Ταμείο και το 1920 το Ταμείο Ανοικοδόμησης. Το πρώτο εξειδικεύεται στην αγορά ακινήτων και το δεύτερο στη χρηματοδότηση έργων υποδομής. Και αυτά τα δύο Ταμεία εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα και να αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους τόσο στο Ισραήλ όσο και στα κατεχόμενα, σε όφελος του εβραϊκού κράτους.
Και πάλι δεν αργεί να εκδηλωθεί η παλαιστινιακή αντίδραση. Οι εθνικιστές εκδίδουν δύο εφημερίδες και οικοδομούν το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα : την Αλ Καρμάλ (1909) και την Φαλαστίν (1911), καθώς και μια εταιρία για την ανάπτυξη της αραβικής Παλαιστίνης.
Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες και για τη δική τους ανεξαρτησία. Τότε η Αντάντ, (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας. Οι Βρετανοί τότε αποφασίζουν να τοποθετηθούν δημόσια με μια επίσημη διακήρυξη, την διακήρυξη Μπάλφουρ, υπέρ της ίδρυσης μιας «Εβραϊκής Εθνικής Εστίας» απ’ τους σιωνιστές.
Η "Διακήρυξη του Μπαλφούρ" προσδιόριζε μία "εθνική εστία" μόνιμης βάσης των Εβραίων στη Παλαιστίνη, η οποία κατά την διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως "κράτος κατ΄ εντολή" της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς που παρέμεινε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από το 1920 οι Βρετανοί μετατρέπουν την Παλαιστίνη σε αποικία. Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν αργεί να εκδηλωθεί. Την 1η Μάη 1921 ξεσπάει μια σημαντική εξέγερση κατά της βρετανικής διοίκησης, αλλά και κατά του σιωνιστικού εποικισμού. Στις μάχες της Χάιφα και της Γιάφα που επακολουθούν έχουμε 95 νεκρούς και 219 τραυματίες.
Το 1929 οι εβραίοι έποικοι προσπαθούν για πρώτη φορά να καταλάβουν τους άγιους τόπους γύρω από το τζαμί Αλ Ακσά. Η γενική εξέγερση που ακολουθεί σε όλη την Παλαιστίνη έχει βαριές αιματηρές συνέπειες: 249 νεκρούς και 572 τραυματίες. Οι σιωνιστές δεν κατορθώνουν ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο των αγίων τόπων.

Η κατάπνιξη της παλαιστινιακής αντίστασης (1939)

Τα γεγονότα του 1929 θα υποδαυλίζουν για αρκετό καιρό το εθνικό κίνημα. Εμφανίζονται διάφορα εθνικιστικά κόμματα: το Κόμμα της Ανεξαρτησίας, το Κόμμα για την Άμυνα της Παλαιστινιακής Πατρίδας, και το Κόμμα των Παλαιστινίων Αράβων.
Το 1936 οι Παλαιστίνιοι καλούν σε γενική απεργία ενάντια στην αποικιοκρατία. Πρόκειται για την πιο μακρόχρονη απεργία στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Διαρκεί έξι μήνες και καταλήγει σε ανταρτοπόλεμο. Οι Παλαιστίνιοι κατορθώνουν να αποκτήσουν τον έλεγχο της υπαίθρου (εκτός των εβραϊκών εποικισμών) και καταλαμβάνουν τις σημαντικότερες πόλεις, ανάμεσα τους τη Χάιφα τη Γιάφα και το αρχαίο τμήμα της Ιερουσαλήμ.
Η πάλη αυτή δεν στρέφεται μόνο κατά της αποικιοκρατίας αλλά αποκτά και κοινωνικό περιεχόμενο. Υιοθετείται το σύνθημα «Η γη σ’ αυτούς που τη δουλεύουν και τα σπίτια σ’ αυτούς που τα κατοικούν».
Οι Βρετανοί στέλνουν ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις για να δαμάσουν την εξέγερση και εξοπλίζουν τους εβραίους εποίκους, δημιουργώντας έτσι τις βάσεις για το μελλοντικό ισραηλινό στρατό. Ο Μοσέ Νταγιάν και ο Γιγκάλ Αλόν –αργότερα στρατηγοί και υπουργοί– παίρνουν τα πρώτα τους μαθήματα ως στρατιωτικοί.
Οι εβραίοι έποικοι ιδρύουν αντι–ανταρτικές μονάδες. Διεισδύουν τη νύχτα σε παλαιστινιακές περιοχές και εγκαθιστούν προκατασκευασμένα οχυρά: ένας ξύλινος πύργος περιτριγυρισμένος από ένα φράχτη με πασσάλους αποτελεί την υποδομή για ένα νέο κιμπούτς (αγροτική συνεταιριστική κοινότητα). Στη διάρκεια της παλαιστινιακής εξέγερσης ιδρύονται έτσι 53 κιμπούτς.
Το 1939 η εξέγερση υποκύπτει. Υπάρχουν 15.000 νεκροί και τραυματίες. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων αποτυχαίνει και η δύναμη κρούσης της παλαιστινιακής αντίστασης τσακίζεται για μερικές δεκαετίες.

Το εβραϊκό κράτος ιδρύεται μέσα στις φλόγες και στο αίμα (1948)

Οι σιωνιστές αξιοποιούν την αποτυχία της παλαιστινιακής εξέγερσης για να ετοιμάσουν την ανακήρυξη του δικού τους εβραϊκού κράτους. Δεν παραμελούν καμιά λεπτομέρεια. Η ίδρυση του κράτους τους γίνεται πάνω σε πτώματα. Το 1933 φτάνουν ακόμα και σε συμφωνίες με τους ναζί. Παίρνουν την εξουσιοδότηση να οργανώσουν στρατόπεδα εκπαίδευσης στην ίδια τη Γερμανία. Εκεί προετοιμάζουν τους Γερμανοεβραίους για να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη.
Μέσω μιας οικονομικής συμφωνίας, οι πλούσιοι Γερμανοεβραίοι παίρνουν την άδεια να μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους στην Παλαιστίνη. Τότε μπαίνουν οι πρώτες βάσεις της μελλοντικής εβραϊκής βιομηχανίας.
Σ’ ό,τι αφορά τις πολιτικές ενστάσεις των μη σιωνιστών εβραίων που αποτελούν την πλειοψηφία εκείνη την εποχή, ο σιωνιστής ηγέτης Μπεν Γκουριόν, μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ, τις σαρώνει ανάμεσα στ’ άλλα και εκφωνώντας λόγους όπως τον παρακάτω: «Αν μου έδιναν τη δύναμη να σώσω όλα τα παιδιά της Γερμανίας με τη φυγή τους στην Αγγλία ή να σώσω τα μισά από αυτά πηγαίνοντάς τα στην Παλαιστίνη, θα επέλεγα τη δεύτερη δυνατότητα». Τη φράση αυτή τη διατυπώνει λίγες μέρες μετά την περιβόητη «Νύχτα των κρυστάλλων» που οργάνωσαν οι ναζί.
Αυτό δεν εμποδίζει τους σιωνιστές να ισχυρίζονται μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ότι αυτοί είναι οι ηθικοί κληρονόμοι των εβραίων–θυμάτων του ναζισμού. Η μαζική μετανάστευση Ευρωπαίων εβραίων που οργανώνεται μετά τον πόλεμο οξύνει σε τέτοιο βαθμό την ένταση ανάμεσα στις δύο πληθυσμιακές ομάδες της Παλαιστίνης, ώστε μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.

Εκείνη την εποχή οι εβραίοι αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού και δεν κατέχουν παρά το 7% των εδαφών. Η συμφωνία του διαμοιρασμού τους παραχωρεί το 60%. Το σχέδιο αυτό ήθελε να δημιουργήσει τρεις περιοχές: ένα αραβικό κράτος στο 40% των εδαφών με μια μειονότητα 10.000 εβραίων, μια διεθνή ζώνη γύρω από την Ιερουσαλήμ με μια μικρή πλειοψηφία Αράβων, και ένα εβραϊκό κράτος με μια μικρή πλειοψηφία εβραίων στα χαρτιά, επειδή στην πραγματικότητα είχαν ξεχάσει να συνυπολογίσουν στον υπόλοιπο αραβικό πληθυσμό τους Βεδουίνους Παλαιστίνιους.

Επρόκειτο δηλαδή για ένα «εβραϊκό» κράτος με μια αραβική πλειοψηφία. Οι Παλαιστίνιοι χαρακτηρίζουν το σχέδιο άδικο και το απορρίπτουν. Οι σιωνιστές θεωρητικά το αποδέχονται, αλλά στη διάρκεια του πολέμου που ακολουθεί το 1948 κατακτούν μια περιοχή πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή που είχε προβλεφθεί αρχικά.

Συνέπεια αυτού ήταν το 1948 να εκδηλωθεί ένα ανευ προηγουμένου κύμα επιθέσεων σιωνιστικών τρομοκρατικών ομάδων με μια κλιμακωτή κατάληψη πόλεων και χωριών της Παλαιστίνης. Έναντι αυτών οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται εναντίον αυτής της νέας αποικιοκρατίας και κατά των Άγγλων. Και ενώ ακολουθεί βίαιη κατάπνιξη της εξέγερσης των Παλαιστινίων ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει μονομερώς την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Τότε τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισέβαλαν και αυτά στη Παλαιστίνη. Έτσι το τέλος εκείνου του έτους βρίσκει την άλλοτε Παλαιστίνη χωρισμένη σε τρία τμήματα:

• Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθή από το Ισραήλ.
• Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
• Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.

Υπολογισθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη τους και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στό Λίβανο και άλλοι στη Συρία.
Η νέα νομοθεσία απαγορεύει την επιστροφή στους Άραβες, την ίδια ώρα που όλοι οι εβραίοι του κόσμου καλούνται «να επιστρέψουν στο Ισραήλ».

Η εμφάνιση των ΗΠΑ στη σκηνή (1967)



Με τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967 το Ισραήλ κατακτά ανάμεσα στ’ άλλα τη λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Ένα νέο κύμα Παλαιστινίων εκδιώκεται ενώ αρχίζει να αναπτύσσεται ένα νέο κίνημα αντίστασης και να οργανώνεται το αντάρτικο κατά του Ισραήλ. Πρόκειται μεταξύ άλλων για τη Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ (που θα ελέγξει και την PLO, Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), το Λαϊκό Μέτωπο και το Δημοκρατικό Μέτωπο. Θα δημιουργηθούν συνολικά δεκατέσσερις διαφορετικές οργανώσεις.

Με τον πόλεμο των έξι ημερών, το Ισραήλ αναδείχνεται σε σημαντική στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή, πράγμα που προσελκύει το ενδιαφέρον των Αμερικανών. Όπως το Ιράν, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, έτσι και το Ισραήλ θα γίνει στο εξής στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ.
Το 1969 οι ΗΠΑ προωθούν το σχέδιο Ρότζερς, πρώτη προσπάθεια επιβολής μιας αμερικάνικης λύσης σ’ αυτό το ζήτημα. Το 1973 στη διάρκεια του τραγικού «μαύρου Σεπτέμβρη» ο βασιλιάς Χουσεΐν της Ιορδανίας μακελεύει την παλαιστινιακή αντίσταση, που αναγκάζεται να ζητήσει καταφύγιο στο Λίβανο.
Στο εξής οι ΗΠΑ θ’ αρχίσουν ν’ ασχολούνται σε μόνιμη βάση με το ζήτημα. Όταν στη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ (Οκτώβρης 1973) η Αίγυπτος θα ανακαταλάβει το Σινά απ’ το Ισραήλ, θα βάλουν σ’ εφαρμογή μια νέα διπλωματική επίθεση υπό την καθοδήγηση του Χένρι Κίσινγκερ. Είναι αυτός που φροντίζει να περάσει και η Αίγυπτος στο αμερικανικό στρατόπεδο.
Το 1976 οι Παλαιστίνιοι που είχαν παραμείνει στο Ισραήλ κινητοποιούνται μαζικά, για πρώτη φορά σε αντίθεση με τις νέες απαλλοτριώσεις εδαφών και ενάντια στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό απαρτχάϊντ που ασκείται σε βάρος τους. Αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού, ενώ σε ορισμένες περιοχές όπως στην κεντρική Γαλιλαία είναι η πλειοψηφία. Οι Παλαιστίνιοι εκτός Ισραήλ υποστηρίζουν την εξέγερση.
Το 1978, στη διάρκεια της συνόδου κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ –που πήρε το όνομά της από μια εξοχική κατοικία του Αμερικανού πρόεδρου– οι ΗΠΑ προσπαθούν να προωθήσουν μια «ειρηνευτική διαδικασία» ανάμεσα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέγκιν και τον Αιγύπτιο πρόεδρο Σαντάτ. Η PLO δεν είχε προσκληθεί στις διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν καταλήγουν πουθενά για τους Παλαιστινίους.

Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - PLO (Πι-Ελ-Όου)
Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO (προφερόμενο Πι-Ελ-Όου) η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλλα όλων των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης.
Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - ΠΑΟ, [γνωστότερη με το αγγλικό ακρωνύμιο PLO (Πι-Ελ-Όου)], στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το ισχυριζόμενο "Κράτος της Παλαιστίνης", δεν είναι και ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, όταν την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.
Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία πάνω σε κανένα έδαφος και, επομένως, δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 "Κράτους της Παλαιστίνης".
Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα "Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ". Το ισχυριζόμενο "Κράτος της Παλαιστίνης" αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης δεν αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα περισσότερα κράτη-μέλη της, διατηρούν διπλωματικούς δεσμούς με την Παλαιστινιακή Αρχή.

Η πρώτη Ιντιφάντα (1987)

Στις 9 του Δεκέμβρη 1987 ξεσπά η Ιντιφάντα: οι κατεχόμενες περιοχές εξεγείρονται μαζικά. Για να εξασφαλίσει τον έλεγχο της κατάστασης, το Ισραήλ αποφασίζει τέλος πάντων να διαπραγματευτεί με τον Γιασέρ Αραφάτ. Αρχίζει έτσι μια «διαδικασία ειρήνευσης». Οι πρώτες διαπραγματεύσεις γίνονται στη Μαδρίτη το 1991 και καταλήγουν το 1993 με την υπογραφή της συμφωνίας του Όσλο, που υπόσχεται κάποια μορφή αυτονομίας για τους Παλαιστινίους στα κατεχόμενα.
Το 1995 ακολουθεί η υπογραφή της δεύτερης συμφωνίας του Όσλο. Στη συμφωνία αυτή δεν προβλέπεται καμιά παλαιστινιακή κυριαρχία σε τμήμα της Παλαιστίνης, όπως λέγεται γενικά. Η παλαιστινιακή αρχή δεν παίρνει και δεν μπορεί ν’ ασκήσει εξουσία στα εδάφη,στο νερό, στους δρόμους ή στα σύνορα. Αποκτά αυτονομία μόνο σ’ ό,τι αφορά τους ανθρώπους, δηλαδή ένα τμήμα του παλαιστινιακού πληθυσμού (όχι τους εβραίους εποίκους) στα κατεχόμενα.
Για να εξασφαλίσει οικονομικούς πόρους, η εξουσία αυτή μπορεί να επιβάλλει κάποιους φόρους και να διατηρεί μια αστυνομική αρχή που να επιβάλλει το σεβασμό των συμφωνιών. Αυτές ωστόσο αναβάλλονται συνεχώς. Ακολουθούν πολλές «διαβουλεύσεις», λες και η «ειρηνευτική διαδικασία» θα ‘πρεπε να είναι μια θεραπεία αναδιαπαιδαγώγησης του Γιασέρ Αραφάτ: κάθε φορά που ανεβαίνει στο αεροπλάνο συνοδευόμενος από κάποιον Ισραηλινό πρωθυπουργό, τα ΜΜΕ μιλούν για μια ιστορική σύνοδο, ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, όταν οι δύο άνδρες κατεβαίνουν απ’ το αεροπλάνο οι δημοσιογράφοι μιλούν για μια χαμένη ευκαιρία.
Οι συμφωνίες του Όσλο αναθεωρούνται και αντικαθίστανται από τις συμφωνίες της Φυτείας Γουάϊ –μιας άλλης κατοικίας του προέδρου των ΗΠΑ– το 1998 και το 1999, οι οποίες εφαρμόζονται κι αυτές με το σταγονόμετρο. Ακολουθεί μια νέα σύνοδος κορυφής στο Καμπ Ντέιβιντ που ούτε κι αυτή ρυθμίζει σπουδαία πράγματα.

Η δεύτερη Ιντιφάντα (2000)

Να ποια είναι η συγκεκριμένη κατάσταση στις αρχές του 2000. Η περιοχή όπου οι Παλαιστίνιοι μπορούν να ασκούν την αυτονομία τους σε ένα τμήμα του πληθυσμού αποτελεί το 60% της λωρίδας της Γάζας και ένα 10% της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη. Περιλαμβάνει τις 8 κυριότερες πόλεις και ένα μεγάλο τμήμα του παλαιστινιακού πληθυσμού. Η πραγματική κυριαρχία και η αποφασιστική εξουσία παραμένουν ωστόσο στα χέρια του Ισραήλ.
Υπάρχει ακόμα μια ενδιάμεση ζώνη που περιλαμβάνει 450 παλαιστινιακά χωριά στο 27% της Δυτικής Όχθης, όπου η παλαιστινιακή αρχή μπορεί να ενεργεί μόνο με τη συνοδεία (και κάτω απ’ τις διαταγές) της ισραηλινής στρατιωτικής διοίκησης.
Παραπέρα υπάρχει το 64% της Δυτικής Όχθης, όπου οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κανένα λόγο και όπου το Ισραήλ εξακολουθεί να εγκαθιστά τους εποίκους του. Στην πραγματικότητα είναι κι εκεί ένα «Ισραήλ» όπου οι έποικοι ζουν κάτω από ισραηλινή διοίκηση.
Αν εξετάσουμε την τωρινή κατάσταση στο σύνολό της από παλαιστινιακή σκοπιά, μπορούμε να πούμε ότι ύστερα από μια δεκαετία «ειρηνευτικής διαδικασίας» το Ισραήλ εξακολουθεί να ελέγχει το 95% της ιστορικής Παλαιστίνης (το ίδιο το Ισραήλ, τη λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη).
Τα τέσσερα εκατομμύρια των Παλαιστινίων προσφύγων δεν πάρθηκαν ποτέ υπόψη στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Τα 2,5 εκατομμύρια των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα είναι δεμένοι χεροπόδαρα με μια συμβολική αυτονομία, ενώ ένα εκατομμύριο Ισραηλινών Παλαιστινίων είναι πολίτες 36ης κατηγορίας. Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν καταλήξει πουθενά.
Αυτό είναι το συμπέρασμα και των ίδιων των Παλαιστινίων: έτσι ξεσπάει η Ιντιφάντα του Αλ Ακσά. Η νέα εξέγερση αυτή τη φορά δεν περιορίζεται στα κατεχόμενα, αλλά αγγίζει και τις παλαιστινιακές περιοχές στο εσωτερικό του Ισραήλ: Ουμ αλ Φαχάν, Ναζαρέτ, Γιάφα, Χάϊφα, ολόκληρη τη Γαλιλαία και τη Νεγκέβ.
Οι ισραηλινές «περιστερές της ειρήνης» καλούν ακόμα μια φορά σε κατάπαυση των συγκρούσεων. Ως παράδειγμα ο επί κεφαλής των εργατικών Σιμόν Πέρες εξαπολύει κεραυνούς κατά των Παλαιστινίων στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης στο BBC και τη βελγική τηλεόραση, και με φωνή που τρέμει από ψεύτικη συγκίνηση απευθύνει το ερώτημα: «Γιατί μας επιτίθενται, γιατί δεν θέλουν την ειρήνη και μας βομβαρδίζουν με πέτρες, γιατί μας υποχρεώνουν να απαντούμε με πυραύλους;»

Εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-2009

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 ότι αναστέλλουν τη διανομή τροφίμων στους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας επειδή τελείωσαν οι προμήθειες.
Στις 27 Δεκεμβρίου του 2008 η Λωρίδα της Γάζας υπέστη σφοδρή επίθεση από αέρος κατόπιν μονομερούς παραβίασης της εκεχειρίας από το Ισραήλ. Ακολούθησε και εισβολή χερσαίων δυνάμεων, στις αρχές του επόμενου χρόνου. Εκατοντάδες άτομα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Στις 17 Ιανουαρίου του 2009 το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερή εκεχειρία, η οποία άρχισε να ισχύει από τα μεσάνυχτα της 17 προς 18 Ιανουαρίου τοπική ώρα. Η Χαμάς την απέρριψε λόγω της παραμονής των ισραηλινών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη.

Πολιτικές εξελίξεις 2009

Στις 7 Μαρτίου του 2009 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Σαλάμ Φαγιάντ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σχηματισμού κυβέρνησης "εθνικής συνεννόησης" στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Χαμάς. Το Μάιο του 2009 οι παλαιστινιακές παρατάξεις Φάταχ και Χαμάς συμφώνησαν να συγκροτηθεί κοινή δύναμη ασφαλείας στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία θα ασκεί καθήκοντα μέχρι τις επερχόμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2010.

Πηγές: ekke.net.gr, wapedia.mobi/el

Και έπεται συνέχεια...

Σήμερα...28/11/2009

Φωτογραφία της Ημέρας

460075- Sunrise, London, England.jpg

Ανέκδοτο της Ημέρας

Δύο System Administrators συζητάνε:

- Άκου να δεις τι έγινε χθες!
- Τι? Τι?
- Γνώρισα μια φανταστική γκόμενα σε ένα μπαρ...
- Για λέγε, για λέγε...
- ...και της είπα να έρθει από το σπίτι μου για  ποτό, και ήρθε.
- Τι λες τώρα? Για λέγε, για λέγε...
- Ήπιαμε εκεί δυο ποτηράκια, ζεστάθηκε η κατάσταση και ξαφνικά μου λέει:
"Μπορείς σε παρακαλώ να μου   βγάλεις τη φούστα γιατί με στενεύει?"
- Τι λες τώρα? Για λέγε...
- Της βγάζω που λες τη φούστα, τη σηκώνω την γκόμενα  με δύναμη και τη βάζω
πάνω στο γραφείο, δίπλα στο καινούργιο laptop.
- Τι λες τώρα? Πήρες καινούργιο laptop?

Σκίτσο της Ημέρας

Σοφίες...

-  Ζήσε κάθε σου ημέρα σαν να ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου.
   Κάποια μέρα θα τα καταφέρεις.

-  Παιδιά στο μπροστινό κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν ατυχήματα.
   Ατυχήματα στο πίσω κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν παιδιά.

-  Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, ενόχλησε.
   Το σημαντικό είναι να συμμετέχεις.

-  Αν νομίζεις ότι ο καλύτερος δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι,
   είναι καλύτερα να γνωρίζεις ότι έχεις στοχεύσει πολύ ψηλά.

-  Αν μπορείς να χαμογελάς, όταν όλα έχουν πάει στραβά,
   είναι γιατί έχεις βρει σε ποιον να ρίξεις το φταίξιμο.

-  Αυτή που δίνει σημασία στα μικρά πράγματα είναι σύζυγος Ιάπωνα.

-  Οι γυναίκες είναι σαν τις πισίνες :
   τα έξοδα συντήρησης είναι υψηλά συγκριτικά με τον χρόνο που περνάμε μέσα τους.

-  Ποτέ, μα ποτέ, μην πίνες και οδηγείς.
   Μπορεί να χύσεις την μπύρα.

-  Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο.
   Το να ρίχνεις το φταίξιμο στον άλλο είναι στρατηγική.

-  Οι άντρες θα έλεγαν λιγότερα ψέματα,
    αν οι γυναίκες δεν ρωτούσαν τόσο.

-  Η γυναίκα παντρεύεται σκεπτόμενη ότι μια μέρα εκείνος θα αλλάξει.
   Ο άντρας παντρεύεται σκεπτόμενος ότι εκείνη δεν θα αλλάξει ποτέ.
   Και οι δύο κάνουν λάθος.

-  Όλο σου το μέλλον βασίζεται στα όνειρά σου.
    Μην χάνεις χρόνο, κοιμήσου.

Το ΙΚΕΑ έβγαλε αυτοκίνητο...!!!

Πως πάει η δουλειά???

Πως απαντούν οι επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, στην ερώτηση "πως πάει η δουλειά;"

Φούρναρης: ψίχουλα
Μανάβης: κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι
Ανθοπώλης: μαρασμός
Υφασματέμπορος: πανί με πανί
Ψαράς: ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως
Υδραυλικός: μούφα η δουλειά
Εμπορος χαλιών: Χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα
Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα
Βοθρατζής: σκατά
Τσατσά: πούτσες
Πόρνη: αραχνιάσαμε
Πρωθυπουργός: Παραλάβαμε χάος

25 Νοεμβρίου: Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.

Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες υφίσταται βία στη διάρκεια της ζωής της. Τα φαινόμενα της κακοποίησης και της άσκησης βίας κατά γυναικών εξακολουθούν να παρατηρούνται τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία και στις διάφορες μαρτυρίες, προκαλεί έκπληξη και αγανάκτηση. "Μεγάλος αριθμός κοριτσιών και γυναικών είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής και οικονομικής εκμετάλλευσης, βιασμού από ξένους και γνωστούς, σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία, σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους και κακοποίησης (ακόμα και ανθρωποκτονίας) από συντρόφους", τονίζει σε μήνυμά της, με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, η Γενική Γραμματέας Ισότητας των δύο φύλων, Μαρία Στρατηγάκη. Οι λύσεις πρέπει να πηγάζουν από την κοινωνία και να υιοθετούνται από την πολιτική. Μαζί με τον ΟΗΕ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σε συνεργασία με τις γυναικείες οργανώσεις και την κοινωνία των πολιτών εντείνει και διευρύνει τις ενέργειές της, για την συστηματική αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου στη χώρα μας με στόχο να εκλείψει η βία σε όλες τις μορφές!
Η βία κατά των γυναικών αποτελεί ένα πρόβλημα που "εμφανίζεται" (ή συνήθως συγκαλύπτεται) σε όλων των τύπων τις σύγχρονες κοινωνίες: στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες με ποικίλες μορφές, είτε με τη μορφή της οικογενειακής βίας, είτε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης όσο και στις υπόλοιπες κοινωνίες, όπου οι γυναίκες είναι θύματα πιο πρωτόγονων μορφών βίας.
Η οικογενειακή βία είναι μια από τις πιο κακοήθεις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή διαπράττεται, όχι από ξένους, αλλά από μέλη της οικογένειας, ανθρώπους εμπιστοσύνης. Είναι εξαπλωμένη σε όλο τον κόσμο, έχοντας επιπτώσεις στη φυσική και συναισθηματική υγεία γυναικών και παιδιών, απειλώντας την οικονομική τους ασφάλεια και υπονομεύοντας την αυτοεκτίμησή τους και την δυνατότητα για ομαλή ανάπτυξη. Στις χειρότερες περιπτώσεις αποτελεί απειλή για τη ζωή, όταν γυναίκες δολοφονούνται ή αυτοκτονούν από απελπισία.
Μια τέτοια μορφή βίας δεν κάνει διακρίσεις πολιτισμικής κληρονομιάς, ταξικής θέσης, μορφωτικού επιπέδου, ύψους εισοδήματος, εθνικότητας και ηλικίας σε οποιαδήποτε χώρα. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται ότι δεν καταγράφονται σε επίσημες στατιστικές 60 εκατομμύρια γυναίκες, θύματα των ίδιων των οικογενειών τους, δολοφονημένες εκ προμελέτης ή μέσω παραμέλησης, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες.
Η άσκηση σωματικής και ψυχολογικής βίας από άντρες πάνω σε γυναίκες έχει κοινωνικές γενεσιουργές αιτίες, τις σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στα φύλα, που αποτελούν δομικό στοιχείο της κοινωνίας (βία δομική) και εκφράζονται πέρα από την άμεση άσκηση βίας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, όπως στην οικονομική και κοινωνική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα, στη μειονεκτική θέση των γυναικών στον τόπο της δουλειάς, στις χειρότερες ευκαιρίες μόρφωσης για κορίτσια και γυναίκες, στην υπο-εκπροσώπηση των γυναικών σε πολιτικές θέσεις κ.ά.
Ορισμένες μορφές βίας εκδηλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης (π.χ. η οικογενειακή βία και ο βιασμός), ενώ άλλες εμφανίζονται μόνο σε ορισμένες χώρες ή πολιτισμούς, όπως ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων, η επαλήθευση της παρθενίας, το κάψιμο στην πυρά των χηρών.

Μήνυμα ΓΓ του ΟΗΕ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Γκι Μουν, σε μήνυμά του αναφέρει:

" Τη δεκαετία που πέρασε από τότε που η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε την 25η Νοεμβρίου, ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ολοένα και περισσότεροι, ομάδες και άτομα, άνδρες και αγόρια, συμμετέχουν στις προσπάθειες για την πρόληψη και την αντιμετώπιση αυτής της αποτρόπαιης παραβίασης των δικαιωμάτων των γυναικών.
Σημαντική πρόοδος έχει σημειωθεί επίσης σε εθνικό επίπεδο, καθώς πολλές χώρες έχουν υιοθετήσει νόμους και ολοκληρωμένα σχέδια δράσης.
Παρόλα αυτά έχουμε ακόμη πολλή δουλειά. Σε κάθε χώρα, οι γυναίκες και τα κορίτσια εξακολουθούν να πλήττονται και να υποφέρουν από τη βία. Αυτή η μορφή βίας υπονομεύει την ανάπτυξη, προκαλεί την αστάθεια και καθιστά την επίτευξη της ειρήνης ακόμη πιο δύσκολη. Πρέπει να απαιτήσουμε τη λογοδοσία και να λάβουμε συγκεκριμένα μέτρα ώστε να θέσουμε τέρμα στην ατιμωρησία. Πρέπει να ακούσουμε και να στηρίξουμε τις γυναίκες που επιζούν.
Ο στόχος μας είναι σαφής: να δώσουμε τέλος σε αυτά τα ασυγχώρητα εγκλήματα - είτε πρόκειται για τη χρήση του βιασμού ως όπλο πολέμου, την ενδοοικογενειακή βία, τη σωματεμπορία, τα αποκαλούμενα εγκλήματα "τιμής" και τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της μορφής βίας με την εξάλειψη των διακρίσεων και την αλλαγή της νοοτροπίας που τη διαιωνίζει.
Η εκστρατεία "Ενωμένοι για τον Τερματισμό της βίας Κατά των Γυναικών" ("UNiTE to End Violence Against Women") που εγκαινίασα πέρυσι, καλεί σε δράση ολόκληρο το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών. Καλεί επίσης όλες τις χώρες να θέσουν σε εφαρμογή, μέχρι το έτος 2015, ισχυρούς νόμους, πολυτομεακά σχέδια δράσης, προληπτικά μέτρα, συλλογή δεδομένων, καθώς και να καταβάλουν συστηματικές προσπάθειες για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας σε συνθήκες συγκρούσεων. Καλώ τις κυβερνήσεις, τους οργανισμούς και κάθε έναν ξεχωριστά να συμμετάσχουν μαζί μας σε αυτή την εκστρατεία. Επίσης, πρόσφατα εγκαινίασα ένα δίκτυο Ηγετών-Ανδρών για την ενίσχυση της προσπάθειάς μας.
Η στήριξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη δημιουργία μιας ενιαίας οργάνωσης του ΟΗΕ για τα θέματα ισότητας θα ενισχύσει το έργο μας. Η νέα οργάνωση θα προωθήσει την ισότητα των φύλων και τη χειραφέτηση των γυναικών και θα καθιστά υπόλογο το ίδιο το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών.
Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο κρατούν ενωμένες τις οικογένειες, τις κοινότητες και τα έθνη. Στη φετινή Διεθνή Ημέρα, ας επιβεβαιώσουμε τη δέσμευσή μας στα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών. Ας επενδύσουμε περισσότερους πόρους στην καταπολέμηση αυτής της μορφής βίας. Ας κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να θέσουμε τέλος σε αυτές φρικτές επιθέσεις, μια για πάντα."


Στατιστικά Στοιχεία για την Ελλάδα:

• Η βία κατά των γυναικών είναι κυρίως υπόθεση ενδοοικογενειακή, καθώς το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες.
• Το 16% των γυναικών που απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές.
• Από το σύνολο των αλλοδαπών γυναικών - θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, περίπου τέσσερις στις δέκα προέρχονται από τα Βαλκάνια.
• Η αντίληψη ότι η κακοποιημένη γυναίκα είναι συνήθως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδήματος, δεν επιβεβαιώνεται. 7 στις 10 γυναίκες - θύματα είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομική κατάσταση, καθώς 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.
• Περισσότεροι από τους μισούς δράστες είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ ένας στους δέκα εκ των δραστών είναι άνεργος.

Πηγές: sansimera.gr, news.ert.gr 

Σύγχρονη...ρομαντική ποιήση...

Το πρωί δεν τρώω γιατί τoν σκέφτομαι,
Το μεσημέρι δεν τρώω γιατί τoν σκέφτομαι,
Το βράδυ δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.

Έγραψα το όνομά σου στην άμμο και το έσβησε το κύμα
Το χάραξα στα δέντρα και το έσβησε ο χρόνος
Το έγραψα στο τζάμι και το πήρε η βροχή
Το έγραψα στα @@ μου και ησύχασα.

Κοιτάζω τ' αστέρια και βλέπω εσένα,
κοιτάζω τον ήλιο και βλέπω εσένα
κοιτάζω το φεγγάρι και βλέπω εσένα,
Κάνεις λίγο στην άκρη σε παρακαλώ;

Κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι μόνος στον κόσμο,
πως κανείς δεν με θέλει και θέλω να πεθάνω.
Και τότε εμφανίζεσαι εσύ.
Θεέ μου, γιατί όλα τα στραβά σε μένα!!!

Το Τριαντάφυλλο

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πλάσει έναν όμορφο μύθο για το τριαντάφυλλο, το βασιλιά τον λουλουδιών, που το ονόμαζαν ρόδο. Ζούσε λέει κάποτε στην παλιά Κόρινθο μια κόρη που την έλεγαν Ροδάνθη και που οι θεοί της είχαν χαρίσει ομορφιά, καλοσύνη αλλά και μια σπάνια σοφία. Πολύ συχνά συγκεντρώνονταν στο σπίτι αυτού του αξιαγάπητου κοριτσιού οι σοφοί της πόλης και της γύρω περιοχής, να συζητήσουν μαζί της και να θαυμάσουν την ομορφιά αλλά και την εξυπνάδα της.
Μια μέρα η Ροδάνθη αποφάσισε να καλέσει μερικούς φίλους της στο σπίτι, για να περάσουν μαζί μερικές ευχάριστες ώρες, τρώγοντας, πίνοντας και συζητώντας. Μα το κρασί που τους πρόσφερε ήταν τόσο γλυκόπιοτο και τόσο άφθονο, που οι καλεσμένοι της άρχισαν να πίνουν την μία κούπα πίσω από την άλλη, ώσπου στο τέλος μέθυσαν. Πάνω στο μεθύσι του θέλησε κάποιος από αυτούς να πειράξει τη Ροδάνθη, ίσως επειδή τη ζήλευε. Της είπε λοιπόν ότι μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να παραβγεί στην εξυπνάδα και τη σοφία μ' έναν άνδρα.
Η Ροδάνθη του απάντησε χαμογελώντας ότι η σοφία δεν είναι προνόμιο των ανδρών. "Μην ξεχνάς την Αθηνά, του είπε, που ονομάστηκε θεά της σοφίας, ενώ κανένας από τους άνδρες θεούς δεν ονομάστηκε έτσι".
Η απάντησή της, αντί να σβήσει τη φωτιά, την άναψε περισσότερο.
- Μα ... αυτό είναι μεγάλη προσβολή απέναντι στους θεούς!, φώναξε με οργή κάποιος άλλος από τους καλεσμένους της. Είναι προσβολή απέναντι στο μεγάλο Δία, τον πατέρα των θεών! Και μια τέτοια προσβολή τιμωρείται μόνο με θάνατο!
- Θάνατος στη Ροδάνθη!, ακολούθησαν τότε πολλές άγριες φωνές.
Κάποιος άρπαξε μια κούπα γεμάτη κρασί και την εκσφενδόνισε προς το μέρος της, μα ευτυχώς δεν την πέτυχε. Η Ροδάνθη κατάλαβε τότε ότι δεν υπήρχε τρόπος να ηρεμήσει τους μεθυσμένους φίλους της και ότι αν έμενε λίγο ακόμα μαζί τους θα κινδύνευε η ζωή της. Έτρεξε τότε προς την ανοιχτή πόρτα να βγει από το σπίτι. Μα οι εξαγριωμένοι καλεσμένοι της τινάχτηκαν από το τραπέζι κι έτρεξαν ξοπίσω της να την προλάβουν, ουρλιάζοντας και απειλώντας να την σκοτώσουν:
- Θάνατος στη Ροδάνθη! Θάνατος σ' αυτή που βλαστήμησε τους θεούς μας!
Πάνω στην απελπισία της όρμησε προς το ναό της άρτεμης που συνάντησε μπροστά της. Είχε την ελπίδα ότι οι διώκτες της, όσο κι αν ήταν μεθυσμένοι, θα σέβονταν τον ιερό αυτό χώρο και δεν θα τολμούσαν να μπουν μέσα και να της κάνουν κακό.
Αλλά εκείνοι δε δίστασαν καθόλου. Το πολύ κρασί θολώνει τελείως τη λογική των ανθρώπων. Όρμησαν μέσα στο ναό και δεν άργησαν να φθάσουν κοντά στην τρομοκρατημένη Ροδάνθη, που είχε ζαρώσει πάνω στο άγαλμα της θεάς Άρτεμης. Ο πρώτος από αυτούς άπλωσε τα χέρια του να την αρπάξει μα, ξαφνικά, μια κραυγή γεμάτη έκπληξη και πόνο βγήκε από τα χείλη του. Η όμορφη κόρη είχε γίνει άφαντη και στη θέση της υπήρχε τώρα ένα φυτό με υπέροχα λουλούδια και με τα κλαδιά του γεμάτα αγκάθια. Κι έτσι όπως είχε απλώσει τα χέρια του ν' αρπάξει τη Ροδάνθη, τ' αγκάθια πλήγωσαν τα δάχτυλά του.
Η θεά Άρτεμη ήταν εκείνη που μεταμόρφωσε τη Ροδάνθη σε λουλούδι, για να τη σώσει από τη μανία των μεθυσμένων φίλων της και γέμισε με αγκάθια τα κλαδιά του για να το προστατεύει πάντα από τους εχθρούς του. Το λουλούδι που πήρε το όνομα της άτυχης κόρης είναι το ρόδο, που εμείς το ξέρουμε σαν τριαντάφυλλο.

Αλλά υπάρχει ένας ακόμα μύθος για το τριαντάφυλλο. Όταν ο Άδωνης, ο νέος που τον αγαπούσε τόσο πολύ η θεά Αφροδίτη, τραυματίστηκε θανάσιμα από τον Άρη, που είχε μεταμορφωθεί σε κάπρο, η όμορφη θεά έτρεξε κοντά του να τον γλυτώσει. Πάνω στη βιασύνη της πάτησε ένα φυτό που είχε αρκετά αγκάθια, σχίστηκε το γυμνό της πόδι και έτρεξε στη γη αρκετό αίμα. Το φυτό εκείνο ήταν η τριανταφυλλιά που τα λουλούδια της ήταν ως τότε κάτασπρα. Αλλά με το αίμα της Αφροδίτης που πότισε τις ρίζες του, τα λουλούδια άρχισαν να παίρνουν κόκκινο χρώμα.

Πηγή: Οι Μύθοι Των Λουλουδιών - Εκδόσεις ΣΤΡΑΤΙΚΗ

Αρκάς...

21 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού

Η 21η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού (World Hello Day) το 1973 από τους Μπράιαν και Μάικλ ΜακΚόμακ από το Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας, με αφορμή την ισραηλινοαραβική διαμάχη.
Για να συμμετάσχει κάποιος στον εορτασμό θα πρέπει να απευθύνει χαιρετισμό σε τουλάχιστον 10 άγνωστους συνανθρώπους του. Στόχος τους, η γιορτή να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα και να συντελέσει στη συμφιλίωση των ανθρώπων. Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού εορτάζεται σε 180 χώρες.

Ο αρχαιότερος χαιρετισμός

Από τη μακρινή αρχαιότητα, όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν διάφορες χειραψίες και χαιρετισμούς, τόσο ως συμβολική ένδειξη αναγνώρισης, όσο και ως έκφραση αλληλοσεβασμού. Κάθε λαός έχει καθιερώσει στις παραδόσεις του συγκεκριμένες μορφές χαιρετισμών, οι οποίες με τη μεγάλη τους ποικιλία εμπλουτίζουν τον πολιτισμό.
Κατά κανόνα οι συμβολικές αυτές χειρονομίες, οι χειραψίες και οι χαιρετισμοί γίνονται με τη χρήση των χεριών. Άλλωστε, οι ίδιες αυτές λέξεις έχουν ως κύριο συνθετικό τους τη λέξη "χέρι". Συνήθως, κάποια προσφώνηση, όπως π.χ. το "χαίρε", συνοδεύει κάθε χαιρετισμό, θέλοντας να δηλώσει χαρά, υγεία, καλή διάθεση.
Σε σημαντικές στιγμές της κοινωνικής ζωής παρατηρούνται πολλοί και διαφορετικοί τρόποι χειραψιών και χαιρετισμών, όπως για παράδειγμα στις τελετές γάμου, τελετές αποδοχής των νέων και των εφήβων στις παραδοσιακές κοινωνίες, σε υποσχέσεις και ορκωμοσίες και σε ανάλογου τύπου εκδηλώσεις.
Είναι αξιοσημείωτο επίσης το ότι σε πολλές τέχνες και σε συστήματα ψυχοσωματικής άσκησης, έχουν καθιερωθεί συγκεκριμένοι χαιρετισμοί. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τους παραδοσιακούς χορούς, τις ασκήσεις Γιόγκα, τους χαιρετισμούς στο Ταϊ-Τσι ή στο Κουνγκ-Φου.
Είναι τεράστια η ποικιλομορφία χαιρετισμών και χειραψιών που εντοπίζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες. Και δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του ανθρώπου. Επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι πολλά «κοινωνικά» ζώα χρησιμοποιούν χαιρετισμούς και χειρονομίες ως μέσο κοινωνικής αναγνώρισης και επικοινωνίας μεταξύ τους.
Σε αυτή τη μεγάλη ποικιλία ανθρώπινων χαιρετισμών, υπάρχει ένας που φαίνεται ότι είναι ο αρχαιότερος από όλους, αλλά και ο πιο διαδεδομένος σε όλες τις κοινωνίες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι πολιτισμοί τον χρησιμοποίησαν, όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές έρευνες και η ιστορική μελέτη. Πρόκειται για το χαιρετισμό που γίνεται με το δεξί χέρι υψωμένο και την παλάμη τεντωμένη.
Ακόμα και σήμερα, όποιο μέρος του κόσμου και να επισκεφτούμε, θα δούμε ότι, όταν ένας άνθρωπος βλέπει ένα φίλο από μακριά, σηκώνει το χέρι του για να του πει ένα «γεια», σε ένδειξη καλής διάθεσης, φιλίας και σεβασμού.
Ασφαλώς για αυτό το λόγο, το επιστημονικό επιτελείο της ΝΑSΑ στις ΗΠΑ, διάλεξε αυτόν το χαιρετισμό, όταν έψαχνε για μια εικόνα αρκετά αντιπροσωπευτική της ανθρωπότητας ώστε να την στείλει στο διάστημα, χαραγμένη σε μια πλάκα ταυτότητας, σύμφωνα με την πρόταση του αστρονόμου Carl Sagan. Η πλάκα αυτή τοποθετήθηκε στο Pioneer 10, του οποίου αποστολή είναι να ταξιδεύει σε μακρινά αστέρια, αναζητώντας πιθανά νοήμονα όντα σε κάποιο απομακρυσμένο πλανήτη για να τους μεταβιβάσει ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας.
Στην εικονογράφηση που συνοδεύει το άρθρο, παραθέτουμε ενδεικτικά κάποιες εικόνες από αρχαίες παραστάσεις που δείχνουν αυτόν τον πανάρχαιο χαιρετισμό του οποίου η προέλευση χάνεται στα βάθη της ιστορίας.
Οι Αιγύπτιοι, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Ινδοί και οι Θιβετανοί, οι Κέλτες, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι Χριστιανοί, οι Ιππότες του Μεσαίωνα, ακόμα και οι Ινδιάνοι της αρχαίας Αμερικής χρησιμοποίησαν αυτόν το χαιρετισμό, σε ένδειξη σεβασμού προς κάτι ανώτερο, σε ένδειξη ειρήνης και φιλίας.
Δυστυχώς, η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία, και κυρίως ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος, δείχνουν πόσο εύκολο είναι να μολυνθεί και να χειραγωγηθεί κάτι που, από τη φύση και την ουσία του, είναι ειρηνικών και καθαρών προθέσεων.
Εντούτοις ο πανάρχαιος αυτός χαιρετισμός δεν μπορεί να ευθύνεται για τις πράξεις των ανθρώπων που τον χρησιμοποίησαν με άλλες σκοπιμότητες, για παράδειγμα των ναζί της Χιτλερικής Γερμανίας, που συνέδεσαν αυτόν τον χαιρετισμό με απάνθρωπες συμπεριφορές.
Ο χαιρετισμός με το δεξί χέρι είναι μια παγκόσμια πρακτική. Ποιος όμως είναι ο λόγος αυτής της παγκόσμιας χρήσης ενός τόσου αρχαίου χαιρετισμού;
Γιατί τον χρησιμοποίησαν και τον χρησιμοποιούν ακόμα, έστω και ασυνείδητα, τόσοι λαοί; Την εξήγηση μπορεί να μας τη δώσει η σύγχρονη επιστήμη.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της σύγχρονης ιατρικής, το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί σαν μια ηλεκτρική μπαταρία που παράγει ηλεκτρικό και μαγνητικό ρεύμα.
Ο Βελονισμός και άλλες εναλλακτικές ιατρικές βασίζονται σε αυτό το γεγονός για να πετύχουν αξιοθαύμαστες θεραπείες. Η ίδια η πολικότητα του εγκεφάλου μας καθορίζει μια αντίστοιχη βιο-ενεργειακή πολικότητα στον ηλεκτρομαγνητισμό του σώματος.
Έτσι, το δεξί μέρος του σώματος είναι θετικής ενέργειας και το αριστερό είναι αρνητικής, θεωρώντας τα με την ίδια ακριβώς έννοια που αποδίδουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς σε μία μπαταρία.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι τις ανθρώπινες πράξεις "θετικού τύπου", όπως το να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, να γράψουμε, να χειριστούμε εργαλεία, κλπ. Τις κάνουμε με το δεξί χέρι, το θετικά φορτισμένο. Από εκεί προέρχεται και η έννοια του δεξιοτέχνη και του επιδέξιου.
Το δεξί χέρι λοιπόν, δίκαια καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον πιο αρχαίο και παγκόσμια διαδεδομένο ανθρώπινο χαιρετισμό. Ένα χαιρετισμό που δηλώνει σεβασμό, ειρήνη και φιλία, με γενναιοδωρία και ειλικρίνεια απέναντι στο συνάνθρωπό μας.
Πηγές: sansimera.gr, nea-acropoli.gr

21 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης

Η Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που ελήφθη το 1996. Στόχος της, να ενθαρρύνει τις ανταλλαγές τηλεοπτικών προγραμμάτων μεταξύ των χωρών και ιδιαίτερα εκείνων που σχετίζονται με την ειρήνη, την ασφάλεια, τον πολιτισμό την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

Η ιστορία της τηλεόρασης

 Από την πρώτη τηλεόραση των 30 γραμμών περάσαμε στην πλήρως ψηφιακή τηλεόραση του ΣΚΑΪ
Πέρασαν ακριβώς 79 χρόνια για την εξέλιξη αυτή, αφού τον Απρίλιο του 1927 μεταδόθηκε στις ΗΠΑ το πρώτο δελτίο ειδήσεων από την τηλεόραση. Τον Απρίλιο του 2006 η τηλεόραση του ΣΚΑΪ χρησιμοποιώντας πλήρως την τελευταία λέξη της ψηφιακής τεχνολογίας βγαίνει στον «αέρα».

Η τηλεόραση στην Ελλάδα
Η ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης αρχίζει το 1951 οπότε με τον νόμο 1663 προβλέπεται η ίδρυση και λειτουργία ραδιοτηλεοπτικών σταθμών των Ενόπλων Δυνάμεων - διάταξη η οποία καταργείται 15 χρόνια αργότερα - ενώ παράλληλα προβλέπεται και η λειτουργία της Υπηρεσίας Ενημέρωσης Ενόπλων Δυνάμεων (ΥΕΝΕΔ) που θα είχε την αρμοδιότητα για την εγκατάσταση και λειτουργία ραδιοτηλεοπτικών σταθμών.
Αυτό ορισμένοι το θυμούνται. Οι νεότεροι μπορούν να ανατρέξουν στο αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, όπου αναφέρεται, μεταξύ άλλων: Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ξεκινά η πειραματική μετάδοση τηλεοπτικών εκπομπών στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώτος πειραματικός σταθμός Ελληνικής τηλεόρασης λειτούργησε το 1961 στη Θεσσαλονίκη από τη ΔΕΗ στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Η επίσημη όμως έναρξη της Ελληνικής κρατικής τηλεόρασης έγινε στις 23 Φεβρουαρίου 1966, με πρώτη παρουσιάστρια την Ελένη Κυπραίου και συντονιστή το δημοσιογράφο Γεώργιο Κάρτερ.
Το 1969 γίνεται η διεθνής απευθείας σύνδεση με το κύκλωμα της Eurovision για τη μετάδοση της προσεδάφισης και του περιπάτου του πληρώματος του Απόλλο 12 στη Σελήνη.
Το 1970 το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοτηλεόρασης μετεξελίσσεται σε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης (Ε.Ι.Ρ.Τ). Το 1975, με τη μεταπολίτευση, το Ε.Ι.Ρ.Τ μετατρέπεται σε Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ) με σκοπό την «ενημέρωση, την επιμόρφωση και την ψυχαγωγία του Ελληνικού λαού».

Η έγχρωμη
Η έγχρωμη μετάδοση στην Ελληνική τηλεόραση με το σύστημα Secam εισέρχεται το 1979. Μέχρι τότε η τηλεόραση πέρασε από πολλά στάδια. Το πρώτο και το κυριότερο ήταν η βασική ανακάλυψη της λειτουργίας της. Οι πρώτες προσπάθειες, αναφέρει το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών & Μουσείο Τεχνολογίας έγιναν με εικόνα τηλεόρασης 30-γραμμών τη δεκαετία του 1930.
Με την ανακάλυψη της αύξησης της ηλεκτρικής αγωγιμότητας του σεληνίου με την έκθεση του στο φως το 1873 (φωτοαγωγιμότητα), έγινε θεωρητικά δυνατή η λήψη εικόνων με ηλεκτρισμό. Μια από τις πρώτες απόπειρες κατασκευής συσκευής βασισμένης στο φαινόμενο της φωτοαγωγιμότητας ήταν η συσκευής σάρωσης εικόνας με έναν περιστρεφόμενο δίσκο με μικρές τρύπες τοποθετημένες σε σπείρα, από τον Νίπκοφ (Nipkow) το 1884 (μηχανικό σύστημα τηλεόρασης). Η αργή απόκριση του σεληνίου στο φως δεν επέτρεπε τη γρήγορη σάρωση που απαιτείται για τη λήψη κινούμενων εικόνων.

Στούντιο Marconi-EMI
Το στούντιο Marconi-EMI στο Alexandra Palace στα 1936, στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή τα τηλεοπτικά στούντιο ήταν φτωχά εξοπλισμένα με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η παραγωγή ποιοτικών τηλεοπτικών εκπομπών.
Οι πρώτες επιτυχείς τηλεοπτικές μεταδόσεις έγιναν από τον Τζών Λότζι Μπαίρντ (John Logie Baird), μεταξύ 1928 και 1935 στη Μ. Βρετανία, χρησιμοποιώντας τους πομπούς μεσαίων κυμάτων του BBC.
Στο σύστημα αυτό οι εικόνες αποτελούνταν μόνο από 30 γραμμές και δεν μπορούσαν να αναπαραχθούν οι μικρές λεπτομέρειες.
Η πρώτη παγκόσμια εκπομπή «υψηλής στάθμης» τέθηκε σε λειτουργία από το BBC το φθινόπωρο του 1936, από το Alexandra Palace, στο Λονδίνο και χρησιμοποιούσε 405 γραμμές.

Δέκτης τηλεόρασης
Δέκτης του 1938. Παρόλο που το μέγεθος της οθόνης ήταν μόνο 12 ίντσες (περίπου 30,48 cm), o σωλήνας ήταν τόσο μακρύς ώστε έπρεπε να στερεωθεί κάθετα. Με την βοήθεια ενός καθρέφτη ήταν δυνατό να παρακολουθήσει κανείς τηλεόραση.
Το 1940, τη χρονιά που ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οι τακτικές τηλεοπτικές εκπομπές διακόπηκαν.
Μετά τον πόλεμο ξαναρχίζουν οι μεταδόσεις, αλλά ήταν λιγότερες σε αριθμό.
Το 1946 δώδεκα εμπορικοί τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούσαν στις ΗΠΑ και οι πωλήσεις τηλεοπτικών συσκευών ανέβηκαν κατακόρυφα.
Μετά ακολουθεί η έγχρωμη τηλεόραση. Στούντιο έγχρωμης τηλεόρασης. Τα φώτα και οι οθόνες που κρέμονται από το ταβάνι αφήνουν περισσότερο χώρο ελεύθερο για να κινηθεί το συνεργείο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 λειτουργούν στην Αμερική 1300 τηλεοπτικοί σταθμοί και το 98% των αμερικανικών νοικοκυριών διαθέτει τηλεόραση. Οι εκπομπές πραγματοποιούνται κάτω από καλύτερες τεχνικές συνθήκες και είναι έγχρωμες.

Η ΕΡΤ το 1987
Η αντίστοιχη απελευθέρωση και ανάπτυξη της τηλεόρασης στην Ελλάδα άργησε πολλές δεκαετίας. Το 1987 η ΕΡΤ αναδιαρθρώνεται εν' όψει της εισαγωγής των ιδιωτικών σταθμών. Η ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο φορέα, την ΕΡΤ Α.Ε. που λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρία νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Η ΕΡΤ ελέγχεται και εποπτεύεται από το κράτος μέσω του Υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως και έχει διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Επίσης προβλέπεται η ίδρυση ενός Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ) ως απλή διεύθυνση για τη «θεωρητική και εφαρμοσμένη έρευνα και μελέτη των οπτικοακουστικών μέσων» και δεύτερον μια Εταιρεία Παραγωγής και Εμπορίας Εκπομπών και Προγραμμάτων Ραδιοτηλεόρασης. Το 1989 ιδρύεται το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης για την εποπτεία του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Από το 1993 το αρμόδιο Υπουργείο είναι το Υπουργείο Τύπου και ΜΜΕ.
H απορύθμιση του τηλεοπτικού πεδίου στα τέλη της δεκαετίας του '80 μεταμόρφωσε το τηλεοπτικό περιβάλλον της χώρας θέτοντας νέους όρους και φέρνοντας νέους πρωταγωνιστές στο προσκήνιο. Η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επηρεάζεται άμεσα από την κοινή πολιτική της Ευρώπης που με την έκδοση της Πράσινης Βίβλου για μια «Τηλεόραση Χωρίς Σύνορα» διαμόρφωσε το κατάλληλο πλαίσιο για μια φιλελεύθερη πολιτική στο τηλεοπτικό πεδίο. Σύντομα κάνουν την εμφάνισή τους 140 ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί - εθνικοί και τοπικοί - ανατρέποντας έτσι το κρατικό μονοπώλιο. Η απορύθμιση είχε καταλυτική σημασία και για την εγχώρια διαφημιστική αγορά, στην οποία έδωσε τεράστια ώθηση. Επέτρεψε επίσης την ανάπτυξη ενός ολόκληρου τομέα παραγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα, αλλά και την αύξηση της εισαγωγής τηλεοπτικών προγραμμάτων από άλλες χώρες.

Ιδιωτική τηλεόραση
Προς το τέλος του 1989 εμφανίζονται στις τηλεοπτικές συχνότητες τα δύο πρώτα ιδιωτικά κανάλια, το Mega Channel και ο Antenna TV, γεγονός που σηματοδοτεί την ουσιαστική αναδιάρθρωση του επικοινωνιακού πεδίου της χώρας. Με την πάροδο λίγων μηνών το ένα τηλεοπτικό κανάλι μετά το άλλο εμφανίζονται σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια, εκπέμποντας είτε πανελλαδικά είτε τοπικά.

Συνδρομητικό κανάλι
Το 1994 εμφανίζεται το πρώτο συνδρομητικό κανάλι, το Filmnet, που προσέφερε εμπορικές ταινίες και ζωντανούς αγώνες ποδοσφαίρου. Το 1997 η ΕΡΤ 2 μετεξελίσσεται σε ΝΕΤ με ενημερωτικό κυρίως προφίλ και η ΕΤ1 σε ψυχαγωγικό κανάλι ενώ πλέον από κρατική αποκαλείται δημόσια τηλεόραση. Το 1999 παρέχεται επίσημη άδεια λειτουργίας ψηφιακής δορυφορικής τηλεόρασης στο Nova αλλά η σύμβαση με το Ελληνικό δημόσιο και την Multichoice Hellas υπογράφεται στην εκπνοή του έτους.
Η σημερινή εικόνα του Ελληνικού τηλεοπτικού πεδίου χαρακτηρίζεται από πολυμέρεια, πολυσυλλεκτικότητα και δυναμισμό. Παράλληλα προς τους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς που προσφέρουν υψηλές πληροφοριακές και ψυχαγωγικές υπηρεσίες, λειτουργούν πολλοί ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, πανελλαδικής ή τοπικής εμβέλειας. Η ΕΡΤ και ο Antenna TV έχουν τα δικά τους δορυφορικά προγράμματα για τους Έλληνες του εξωτερικού. Επίσης, στην Ελλάδα αναμεταδίδονται μέσα από τοπικές συχνότητες και δορυφορικά κανάλια όπως το CNN, το MCM, το Euronews και το γαλλικό TV 5.

Ευτράπελα
Στο μεταξύ, συνέβησαν και μερικά ευτράπελα. Το greektechforum θυμάται ότι το 1987 ο ανώνυμος πειρατής κατάφερε για περίπου πέντε μέρες να παίζει πρόγραμμα τις πρώτες πρωινές ώρες και να προκαλέσει ένα σχετικό σάλο στην Αθήνα κυρίως λόγω του ακατάλληλου του προγράμματος, μέχρι τελικά να σωπάσει ή να τον σωπάσουν καλύτερα οι αρχές. Το σήμα του μάλιστα ήταν αρκετά καλό για πειρατικό σταθμό. Ανάλογες προσπάθειες γίνονταν συχνά πυκνά, δίνοντας ελπίδα σ αυτούς που μέσα από το τηλεοπτικό «χιόνι» αναζητούσαν εναλλακτικές προτάσεις στην μονοκρατορία της ΕΡΤ, την ώρα που όλη η πολιτισμένη Ευρώπη είχε από καιρό ιδιωτική και δορυφορική τηλεόραση.
Σύμφωνα με το greektechforum, το 1987 αποτελεί έτος σταθμό για τα τηλεοπτικά δεδομένα καθώς για πρώτη φορά εκφράζεται έντονα η βούληση των δήμων να σπάσουν το κατεστημένο της ΕΡΤ, αρχικά μεταδίδοντας δορυφορικά προγράμματα και στη συνέχεια το δικό τους τηλεοπτικό κανάλι. Το ραδιόφωνο αρχίζει ήδη να απελευθερώνεται, η τηλεόραση όμως συναντά αρκετά εμπόδια καθώς είναι σαφές ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Οι ιστορίες με τις επιδρομές των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη εναντίων των πομπών του δήμου γίνονται καθημερινά πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και αποτελούν την αιτία για έντονη πολιτική διαμάχη.
Στην Αθήνα, ο δήμος δηλώνει κατηγορηματικά ότι είναι έτοιμος να ακολουθήσει το παράδειγμα της πρωτοπόρου Θεσσαλονίκης. Η ΕΡΤ, βλέποντας ότι η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει κι ότι ο κόσμος διψάει για νέα κανάλια, αποφασίζει να προλάβει τον δήμο και να κάνει η ίδια αυτό που αρνείται στους άλλους…
Από το ξεκίνημα της ελληνικής τηλεόρασης την δεκαετία του 60 με ΕΡΤ και αργότερα με ΥΕΝΕΔ, υπήρξαν κάποιες δειλές προσπάθειες εκπομπής τηλεοπτικού σήματος από πειρατές, οι οποίες όμως συνήθως στέφονταν από αποτυχία καθώς η εκπομπή τηλεοπτικού καναλιού είναι πολύ πιο δύσκολη τεχνικά και οικονομικά από ένα ραδιοφωνικό σταθμό.
Οι προσπάθειες αυτές ήταν πιο έντονες κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 80 με πειρατές να εκπέμπουν συνήθως «εκπαιδευτικό πρόγραμμα» τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Μια χαρακτηριστική προσπάθεια έγινε γύρω στο 1987 όταν από την συχνότητα της ΕΡΤ 1 κάποιος πειρατής για αρκετές μέρες έπαιζε ταινίες που νοίκιαζε από το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς του. Όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, η ΕΡΤ ολοκλήρωνε το πρόγραμμα της ως τις 2 το πρωί και μετά κατέβαζε τους πομπούς μέχρι να ξεκινήσει και πάλι το πρόγραμμά της. Έτσι οι πειρατές εκμεταλλεύονταν τη συχνότητα της κι έπαιζαν ότι ήθελαν ανεμπόδιστοι. Συνήθως όμως το κατόρθωμα αυτό κρατούσε για λίγες μέρες γιατί αργά ή γρήγορα η αστυνομία εντόπιζε τον χώρο εκπομπής και το πειρατικό κανάλι σταματούσε.

Το ζάπινγκ μπαίνει στη ζωή μας!
Το 1988, η πίεση του κόσμου που ζητά κάτι νέο στις τηλεοπτικές συνήθειες αλλά και η πρωτοβουλία της τοπικής αυτοδιοίκησης αναγκάζει την ΕΡΤ να κάνει η ίδια αυτό που δεν ήθελε να κάνουν οι άλλοι. Η απόφαση λαμβάνεται, και ανακοινώνεται ότι η κρατική τηλεόραση «συμφώνησε» με 6 δορυφορικά κανάλια για την επίγεια αναμετάδοσή τους στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης και της Θεσσαλονίκης, όπου ήδη ο δήμος είχε ξεκινήσει την μετάδοση όχι μόνο δορυφορικών προγραμμάτων, αλλά και του δικού του τηλεοπτικού καναλιού, του TV100 που είναι ο πρώτος μη κρατικός σταθμός στην Ελλάδα!
Την Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 1988, ξεκινά ανεπίσημα στην Αθήνα, η αναμετάδοση των πρώτων δορυφορικών καναλιών που ολοκληρώνεται 2 μέρες μετά, όταν πλέον στον αέρα βρίσκονται 6 συνολικά προγράμματα. Είναι η εποχή που ο Αθηναίος έχει για πρώτη φορά την δυνατότητα να κάνει ζάπινγκ ανάμεσα σε παραπάνω από τα δύο γνώριμα κρατικά κανάλια. Είναι η εποχή που οι ταράτσες των σπιτιών αλλάζουν ραγδαία όψη, όταν στις ήδη εγκατεστημένες μεγάλες κεραίες των VHF προστίθενται οι λίγο πιο κομψές κεραίες UΗF που προορίζονται για την λήψη των νέων καναλιών. Οι τεχνικοί δεν προλάβαιναν να τοποθετούν κεραίες σε όλη την Αθήνα, φαινόμενο που δύσκολα θα παρατηρηθεί ξανά στο μέλλον, εκτός κι αν καταργηθεί η επίγεια λήψη και αντικατασταθεί από δορυφορική, οπότε όλοι θα τρέχουν να προμηθευτούν δορυφορικά πιάτα.
Η επιλογή της ΕΡΤ πάντως όσον αφορά το ποια κανάλια θα μετέδιδε κρίθηκε εκ του αποτελέσματος ως πετυχημένη. Αναλυτικά τα πρώτα έξι δορυφορικά κανάλια στην Αθήνα ήταν τα εξής:
1. Super Channel (Μ. Βρετανία): Ίσως το καλύτερο κανάλι από τα 6. Πρόγραμμα ποικίλης ύλης, με πολλή μουσική και παιδικά προγράμματα τα πρωινά, τηλεπαιχνίδια, πανευρωπαϊκά δελτία καιρού και διάφορα σήριαλ τα μεσημέρια, ενώ τα βράδια μεταδίδονταν ταινίες, σόου κλπ. Πολύ ενδιαφέρον κανάλι πραγματικά, με ατού την αγγλική γλώσσα, του οποίου όμως η τύχη σήμερα αγνοείται. Πιθανόν να έχει ενταχθεί σε κάποιο ψηφιακό μπουκέτο και ακόμα πιο πιθανό να έχει κλείσει ή αντικατασταθεί από κάποιο θεματικό κανάλι. Την εποχή εκείνη πάντως ήταν πραγματικά super επιλογή για τους Αθηναίους.
2. TV5 Europe (Γαλλία): Είναι το μοναδικό (μαζί με το CNN) κανάλι που επιβιώνει ακόμα στον αθηναϊκό τηλεοπτικό χάρτη από εκείνα τα 6 πρώτα. Στα συν του η γαλλική γλώσσα που ομιλείται από αρκετούς στην Ελλάδα, πολλά τηλεπαιχνίδια, εκπομπές μαγειρικής από Γάλλους σεφ, ταινίες και ειδήσεις από τις γαλλόφωνες περιοχές του πλανήτη.
3. SAT1 (Γερμανία): Ένα πολύ καλό γερμανικό κανάλι ποικίλης ύλης, με πρωινά μαγκαζίνο και παιδικά τα Σαββατοκύριακα, ταινίες, σόου, μουσική και σήριαλ.
4. RAIDUE (Ιταλία): Το δεύτερο κρατικό κανάλι της Ιταλίας συμπλήρωνε μαζί με τα προαναφερόμενα, μία τετράδα προγραμμάτων από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης. Πλεονέκτημα του καναλιού η μετάδοση του ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, φαντασμαγορικών σόου τύπου Ciao Ant1 και Μπράβο και άλλων εκπομπών από τους μετρ του είδους Ιταλούς, πολύ πριν έρθουν στην ελληνική τηλεόραση.
5. CNN International (Η.Π.Α): Το πασίγνωστο ενημερωτικό κανάλι την εποχή που δεν είχε γίνει ακόμα τόσο διάσημο όσο είναι σήμερα, καθώς δεν είχε μεσολαβήσει ο Πόλεμος του Κόλπου.
6. Horizon (ΕΣΣΔ): Ίσως το πιο αδιάφορο από τα 6 κανάλια, κατά πολλούς επιλέχθηκε ως το κομμουνιστικό αντίβαρο στα καπιταλογενή δυτικοευρωπαϊκά κανάλια. Σε γλώσσα που ελάχιστοι μιλούσαν στην Αθήνα, και μάλλον αδιάφορα προγράμματα που θύμιζαν ελληνική τηλεόραση του 70, ήταν ο πρόγονος του καναλιού ORTi που μεταδίδεται σήμερα στον Hot Bird.
Από την παρουσίαση των καναλιών αυτών γίνεται σαφές ότι ο Αθηναίος τηλεθεατής είχε πλέον αρκετές επιλογές από διαφορετικές κουλτούρες, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά. Πολλοί ήταν αυτοί που μέσω αυτής της διαδικασίας, «ανακάλυψαν» την δορυφορική τηλεόραση κι έτσι μαζί με τις χιλιάδες κεραίες UHF εμφανίστηκαν δειλά δειλά τα πρώτα τεράστια πιάτα στις αθηναϊκές ταράτσες.
Η εποχή αυτή ήταν ιδιαίτερα ρομαντική, γιατί κάθε καινούργιο κανάλι ήταν είδηση, καθώς δεν υπήρχε η πληθώρα των σημερινών επιλογών. Όπως ήδη αναφέρθηκε, δεν είναι μυστικό ότι πέρα από κάποιους πολύ ψαγμένους, οι περισσότεροι τότε ανακαλύψαμε την μαγεία της δορυφορικής λήψης, η οποία φυσικά είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη όταν επιτυγχάνεται με το δικό σου δέκτη και πιάτο.

Η πρώτη εικόνα από τηλεόραση 30-γραμμών το 1930

Δέκτης του 1938. Παρόλο που το μέγεθος της οθόνης ήταν μόνο 12 ίντσες (~ 30.48 cm), o σωλήνας ήταν τόσο μακρύς ώστε έπρεπε να στερεωθεί κάθετα. Με την βοήθεια ενός καθρέφτη ήταν δυνατό να παρακολουθήσει κανείς τηλεόραση.

Το στούντιο Marconi-EMI στο Alexandra Palace στα 1936, στην Αγγλία. Εκείνη την εποχή τα τηλεοπτικά στούντιο ήταν φτωχά εξοπλισμένα με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η παραγωγή ποιοτικών τηλεοπτικών εκπομπών.

Στούντιο έγχρωμης τηλεόρασης. Τα φώτα και οι οθόνες που κρέμονται από το ταβάνι αφήνουν περισσότερο χώρο ελεύθερο για να κινηθεί το συνεργείο.












Πηγές: sansimera.gr, kathimerini.gr

Το Χρυσάνθεμο (Γιαπωνέζικος Θρύλος)

Με αφορμή το αγαπημένο λουλούδι της μαμάς μου αρχίζω μια νέα κατηγορία στο blog...

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε στην μακρινή Ιαπωνία μια όμορφη κοπέλα που ήταν αρραβωνισμένη με ένα αρχοντόπουλο. Κοντά στην πόλη τους, στα γειτονικά βουνά, έμενε σε μια μεγάλη σπηλιά ένας δράκος. Ένας πελώριος δράκος που μιλούσε ανθρώπινα κι έλεγαν γι' αυτόν πώς δεν πείραζε κανέναν, εκτός και αν κάποιος τον ενοχλούσε.
 Μια μέρα η όμορφη Γιαπωνεζούλα έχασε τον αρραβωνιαστικό της. Είχε γίνει άφαντος. Έψαξε παντού, ρώτησε αναστατωμένη όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να της δώσει μια χρήσιμη πληροφορία για να μάθει που βρισκόταν και τι είχε απογίνει ο αγαπημένος της. Μόνο ύστερα από καμιά δεκαριά μέρες κάποιος της είπε ότι το παλικάρι είχε πέσει στα χέρια ή μάλλον στα πόδια του μεγάλου δράκου. Τη συμβούλεψε μάλιστα να μην πάει να τον αναζητήσει γιατί θα έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Μα η κόρη αγαόύσε τόσο πολύ τον αρραβωνιαστικό της που δε δίστασε ούτε στιγμή και αποφάσισε να πάει στα βουνά για να συνατήσει το δράκο.
Ύστερα από μισής μέρας δρόμο έφθασε επιτέλους στα βουνά και μόλις πλησίασε τους μεγάλους βράχους, είδε το φοβερό δράκο να βγαίνει από τη σπηλιά του.
- Τι ζητάς εδώ; τη ρώτησε ο δράκος. Δε με φοβάσαι;
- Δε σε φοβάμαι γιατί μου έχουν πει πως είσαι καλός και δίκαιος, του απάντησε με θάρρος η κοπέλα. Γιατί όμως αιχμαλώτισες τον αρραβωνιαστικό μου χωρίς να σου φταίξει σε τίποτε;
- Είμαι καλός με του καλούς και κακός με τους κακούς, της απάντησε ο δράκος. Ο αρραβωνιστικός σου μίλησε άσχημα για μένα, το έμαθα και γι' αυτό τον αιχμαλώτισα και θα τον κρατήσω για όλη του τη ζωή κοντά μου να με υπηρετεί σαν σκλάβος.
Η Γιαπωνεζούλα έπεσε τότε με κλάματα μπροστά στα πόδια του και τον παρακάλεσε να τους λυπηθεί και να αφήσει το παλικάρι.
- Άκουσε, της είπε ο δράκος ύστερα από λίγη σκέψη. Θα σου κάνω τη χάρη και θ' αφήσω ελεύθερο τον αρραβωνιαστικό σου, αρκεί να μου φέρεις ένα χρυσάνθεμο που να έχει εκατό πέταλα.
Δέχτηκε χωρίς να το πολυσκεφτεί η κοπέλα. Ως την εποχή εκείνη τα χρυσάνθεμα είχαν μόνο τριάντα πέταλα, μα εκείνη δεν το ήξερε. Γύρισε λοιπόν στην πόλη και άρχισε να ψάχνει για να βρει ένα χρυσάνθεμο με έκατο πέταλα.
- Μην ψάχνεις άδικα, τη συμβούλεψαν όλοι. Δεν υπάρχει πουθενά χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.
Πάνω στην απελπισία της η κοπέλα σκέφτηκε κάτι. Έκοψε από τον κήπο της ένα χρυσάνθεμο και με μεγάλη υπομονή άρχισε να χαράζει τα πλατιά πέταλα, με μια καρφίτσα των μαλλιών της. Έτσι, σιγά - σιγά, με άπειρη υπομονή, κατάφερε να χαράξει τα πέταλα σε εκατό λεπτά κομμάτια. Κι όταν το κατόρθωσε αυτό, ξεκίνησε για την σπηλιά του δράκου.
- Σου έφερα το χρυσάνθεμο με τα εκατό πέταλα! του είπε.
Ο δράκος πήρε περίεργος το χρυσάνθεμο, μέτρησε τα πέταλα και τα βρήκε εκατό. Άφησε τότε ελεύθερο το παλικάρι, όπως είχε υποσχεθεί. Το αγαπημένο ζευγάρι γύρισε ευτυχισμένο στην πόλη του και από τότε λένε πως τα χρυσάνθεμα δεν ξαναβγήκαν με τριάντα πέταλα αλλά με πιο πολλά και πολύ λεπτά, σαν το χρυσάνθεμο που κατάφερε να φτιάξει η μικρή και όμορφη Γιαπωνεζούλα.

Πηγή: Οι Μύθοι Των Λουλουδιών - Εκδόσεις ΣΤΡΑΤΙΚΗ

20 Νοεμβρίου: Ημέρα για την Εκβιομηχάνιση της Αφρικής - Ημέρα Μνήμης Υπερφυλικών

Ημέρα για την Εκβιομηχάνιση της Αφρικής

Η Ημέρα για την Εκβιομηχάνιση της Αφρικής υιοθετήθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, με σκοπό την κινητοποίηση της Διεθνούς Κοινότητας για την εκβιομηχάνιση και γενικότερα ανάπτυξη της Αφρικής, αλλά και για να μας υπενθυμίζει ότι 30 από τις 48 πιο υπανάπτυκτες χώρες του κόσμου βρίσκονται στην Μαύρη Ήπειρο.

Ημέρα Μνήμης Υπερφυλικών

Στην κατηγορία των υπερφυλικών ανθρώπων εμπίπτουν οι παρενδυτικοί (τραβεστί), οι ερμαφρόδιτοι (ανδρόγυνοι) και άφυλοι (τρίτο φύλο). Οι αρνητικές συμπεριφορές σε αυτούς τους ανθρώπους με σεξουαλική ταυτότητα διαφορετική από το φύλο του σώματος στο οποίο γεννήθηκαν είναι συχνές σε κάθε σημείο του πλανήτη και φθάνουν μέχρι και την αφαίρεση της ζωής του.
Στην ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και στη βελτίωση της θέσης τους στην κοινωνία στοχεύει η Ημέρα Μνήμης Υπερφυλικών, που ξεκίνησε το 1999 στις ΗΠΑ, με σκοπό να τιμήσει τη μνήμη της τραβεστί Ρίτα Χέστερ, που δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο το 1998 στο Σαν Φρανσίσκο. Γρήγορα, η εκδήλωση αυτή ξεπέρασε τα σύνορα των ΗΠΑ και έλαβε διεθνή χαρακτήρα.
(πηγή)

20 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, είναι ο πρώτος παγκόσμιος νομικά δεσμευτικός κώδικας για τα δικαιώματα που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν. Θέτει στοιχειώδεις αρχές για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια εξέλιξής τους και αποτελείται από 54 άρθρα. Η Σύμβαση ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Πολωνικής κυβέρνησης και της UNICEF, υιοθετήθηκε ομόφωνα απο τη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμ. 1989 και τέθηκε σε ισχύ το 1990. Μέχρι σήμερα έχει επικυρωθεί σχεδόν από όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ στην Ελλάδα επικυρώθηκε το 1992 (ΦΕΚ 192/2.12.92). από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Σήμερα, 193 χώρες έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση. Στην πραγματικότητα, μόνο δύο χώρες στον κόσμο - Η Σομαλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες - δεν έχουν δώσει στη Σύμβαση νομική ισχύ, αν και οι δύο την έχουν υπογράψει.

Tα άρθρα που περιέχει η Σύμβαση μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τέσσερις ευρύτερες κατηγορίες:

Δικαιώματα Επιβίωσης

Kαλύπτουν το δικαίωμα του παιδιού για ζωή και τις ανάγκες που είναι πιο βασικές για την ύπαρξή του. Αυτά συμπεριλαμβάνουν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης, στέγη, διατροφή και πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες.

Δικαιώματα Προστασίας

Aπαιτούν τα παιδιά να προφυλλάσονται από κάθε είδους κακοποίηση, αμέλεια και εκμετάλλευση. Καλύπτουν θέματα όπως ειδική φροντίδα για προσφυγόπουλα, βασανιστήρια, κακοποίηση στο σωφρονιστικό σύστημα, ανάμειξη σε εμπόλεμες διαμάχες, εργασία ανηλίκων, χρήση ναρκωτικών και σεξουαλική εκμετάλλευση.

Δικαιώματα Ανάπτυξης - Εξέλιξης

Συμπεριλαμβάνουν όλα όσα τα παιδιά χρειάζονται για να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους. Για παράδειγμα το δικαίωμα της εκπαίδευσης, το παιχνίδι και η αναψυχή, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, η πρόσβαση σε πληροφορίες και η ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.

Δικαιώματα Συμμετοχής

Eπιτρέπουν στα παιδιά να παίζουν ενεργό ρόλο στις κοινωνίες και τα έθνη τους. Αυτά περικλείουν την ελευθερία να εκφράζουν γνώμη, να έχουν λόγο σε ζητήματα που αφορούν στη ζωή τους, να συμμετέχουν σε οργανώσεις και να συναθροίζονται ειρηνικά.

Οι Βασικές Αρχές της Σύμβασης

Παρότι η Σύμβαση έχει συνολικά 54 άρθρα, διέπεται από τέσσερις θεμελιώδεις αρχές:

• Μη-Διάκριση (άρθρο 2): Δεν πρέπει ούτε να επωφελείσαι, ούτε να υποφέρεις εξ' αιτίας φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, ή εθνικής, κοινωνικής ή εθνοτικής καταγωγής, ή εξ' αιτίας οποιασδήποτε πολιτικής ή άλλης θέσης, εξ' αιτίας της κοινωνικής σου θέσης ή της περιουσίας ή της οικογένειας στην οποία γεννήθηκες, ή επειδή έχεις κάποια αναπηρία.
• Το Καλύτερο Συμφέρον του Παιδιού (άρθρο 3): Νόμοι και δράσεις που επηρεάζουν παιδιά πρέπει να θέτουν προτεραιότητα στο τι είναι το καλύτερο για σένα και να σε ωφελούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
• Επιβίωση, Ανάπτυξη και Προστασία (άρθρο 6): Οι αρχές στη χώρα σου πρέπει να σε προστατεύουν και να βοηθούν ώστε να εξασφαλισθεί η ολοκληρωμένη ανάπτυξή σου - φυσική, πνευματική, ηθική και κοινωνική.
• Συμμετοχή (άρθρο 12): Έχεις το δικαίωμα να εκφράζεις τη γνώμη σου για τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή σου και οι απόψεις σου πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.

 Στατιστικά στοιχεία:

• 148 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι λιπόβαρα σε σχέση με την ηλικία τους.
• 4 εκατομμύρια νεογέννητα σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν στον πρώτο μήνα της ζωής τους.
• 2 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών σε όλο τον κόσμο ζουν με AIDS.
• 101 εκατομμύρια παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο, τα περισσότερα κορίτσια.
• 22 εκατομμύρια βρέφη δεν προστατεύονται από τις ασθένειες με τακτικούς εμβολιασμούς.
• 8,8 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο πέθαναν πριν από τα πέμπτα τους γενέθλια το 2008.
• 4 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από μόλις τρεις αιτίες: διάρροια, ελονοσία και πνευμονία.
• Πάνω από 500.000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο από αιτίες σχετικές με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό.
• 500 εκατομμύρια - 1,5 δισεκατομμύριο παιδιά είναι άμεσα ή έμμεσα θύματα βίας.
• 145 εκατομμύρια παιδιά είναι ορφανά από τον ένα ή και τους δύο γονείς τους.
• Πάνω από 64 εκατομμύρια γυναίκες 20-24 ετών στον αναπτυσσόμενο κόσμο παντρεύτηκαν πριν τα 18 τους χρόνια.
• 14 εκατομμύρια νεαρές γυναίκες γίνονται μητέρες σε ηλικία 15-19 ετών.
• 150 εκατομμύρια παιδιά 5-14 ετών εμπλέκονται στην παιδική εργασία.
• 70 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε 29 χώρες έχουν υποστεί την πρακτική του ακρωτηριασμού ή αποκοπής των γεννητικών τους οργάνων.
• 1,2 εκατομμύρια παιδιά πέφτουν θύματα παράνομης εμπορίας και διακίνησης κάθε χρόνο.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΗ ΦΙΛΙΚΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πηγές: sansimera.gr, unicef.gr

19 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας

Η Παγκόσμια Ημέρα Δημόσιας Τουαλέτας καθιερώθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2001 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουαλέτας, που συγκεντρώνει στους κόλπους του πανεπιστημιακούς, υγιεινολόγους σχεδιαστές τουαλετών, οικολόγους και άλλους ειδικούς από συναφείς κλάδους.
Σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Δημόσιας Τουαλέτας είναι η ενημέρωση του κοινού για το δικαίωμα του σε ένα καλύτερο περιβάλλον στις τουαλέτες και η διεκδίκηση του από τους ιδιοκτήτες των τουαλετών, αλλά και η υποχρέωσή του χρήστη να συνεισφέρει στη διατήρηση, την καθαριότητα και την υγιεινή τους.

Στατιστικά Στοιχεία:

• Ο μέσος άνθρωπος επισκέπτεται την τουαλέτα 6-8 φορές την ημέρα, 2.500 φορές τον χρόνο. Περνά περίπου 3 χρόνια της ζωής του στην τουαλέτα!
• 2.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή περίπου ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός δεν έχει επαρκή αποχέτευση.
• Η αποφυγή διούρησης εξαιτίας των βρόμικων τουαλετών μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές στο ήπαρ και την κύστη.
• Για να αποφύγει κάποιος την διούρηση σε εξαιρετικές περιπτώσεις, δεν πίνει υγρά με αποτέλεσμα να κινδυνεύει από αφυδάτωση.
• Οι πιο πολλές τουαλέτες έχουν σχεδιασθεί λανθασμένα.
• Οι γυναίκες χρειάζονται 3 φορές μεγαλύτερη τουαλέτα απ' ότι οι άνδρες. Τις περισσότερες φορές οι τουαλέτες είναι ίδιες και για τα δύο φύλα.
• Η τουαλέτα παραμένει θέμα- ταμπού και οι άνθρωποι αποφεύγουν να το συζητάνε. (πηγή)

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949)

Με αφορμή την νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή Βαθιά" που πραγματεύεται τα γεγονότα του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) και ειδικά του τελευταίου χρόνου, μέσα από την ιστορία δύο νεαρών αδερφών που πολεμούν στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας σε αντίπαλα στρατεύματα... Αν και περίμενα περισσότερα από την ταινία... Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαιτέρως... Την ήθελα με περισσότερα ιστορικά στοιχεία και πιο μεστή και δεμένη στην υπόθεση...Ήταν αρκετά αργή και χωρίς ιδιαίτερο στοχασμό επί του θέματος...

Λίγα ιστορικά γεγονότα λοιπόν...

Με τον όρο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος εννοούμε τη χρονική περίοδο ένοπλων συγκρούσεων που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών, και του Ελληνικού Στρατού που ήταν υπό τον έλεγχο της κεντροδεξιάς κυβέρνησης των Αθηνών. Επίσημα διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 έως τον Οκτώβριο του 1949 και είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των κομμουνιστών. Θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πόλεμου στην Ελλάδα.

Προεργασία
Οι ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στο στρατό, τα σώματα ασφαλείας, τις συντηρητικές, φιλελεύθερες και ακροδεξιές δυνάμεις (από τη μία πλευρά) και τις κυρίως κομμουνιστικές, αντάρτικες, επαναστατικές δυνάμεις (από την άλλη) δεν ξεκίνησαν ξαφνικά μία νύχτα του 1946 με την επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου, αλλά ήταν αποτέλεσμα αντιπαλότητας παλαιοτέρων ετών. Από μία άποψη ο Εμφύλιος αποτέλεσε την συνέπεια συσσωρευμένων πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών, που ξεκίνησαν από την εποχή του Εθνικού Διχασμού το 1915, εντάθηκαν με τη Μικρασιατική καταστροφή και την έλευση και εγκατάσταση ενός τεράστιου αριθμού προσφύγων και κορυφώθηκαν με την επιβολή της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Το καταλυτικό στοιχείο όμως υπήρξε η ξένη κατοχή και το πολιτικό κενό που δημιούργησε η έλλειψη μιας ελληνικής κυβέρνησης που να διαθέτει στοιχεία νομιμοποίησης και αποδοχής.

Οι απαρχές
Ως πρόδρομος του Εμφυλίου Πολέμου μπορούν να θεωρηθούν οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων αντιστασιακών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της κατοχής. Κορυφαίος παράγων ήταν η εμπλοκή της Μεγάλης Βρετανίας στην αντίσταση με πρωτεύοντα στόχο τον πόλεμο κατά του Αξονα αλλά και με δευτερεύοντα στόχο να ελέγξει τις μεταπολεμικές πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Σημαντικό επιβαρυντικό στοιχείο ήταν η απουσία μιας δημοκρατικά νομιμοποιημένης αρχής που θα διηύθυνε τον αντιστασιακό αγώνα εξ ονόματος του ελληνικού λαού. Η εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο δεν είχε ποτέ τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού καθώς της κατοχής είχε προηγηθεί η δικτατορία του Μεταξά και αυτή είχε με τη σειρά της προέλθει από ανώμαλες πολιτικές εξελίξεις. Ουσιαστικά ο Ελληνικός λαός είχε να δεί κάλπη από την προηγούμενη δεκαετία. Αυτή ωστόσο η κυβέρνηση συντηρείτο από τους Βρετανούς και αποτέλεσε την νομιμοποιητική βάση της επέμβασης τους στην Ελλάδα.
Στο εσωτερικό της Ελλάδος, την αντίσταση διεξήγαν διαφορετικές οργανώσεις με αντίθετο μεταξύ τους πολιτικό προσανατολισμό. Η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση ήταν το ΕΑΜ και το στρατιωτικό του παρακλάδι, ο ΕΛΑΣ που είχε ιδρυθεί με πρωτοβουλία του ΚΚΕ αλλά στην μεγαλύτερη του ακμή είχε στις γραμμές του κατά πλειοψηφία μη-κομμουνιστικά μέλη. Υπήρχαν ακόμη ο ΕΔΕΣ με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα που συσπείρωνε πλήθος αξιωματικών του προπολεμικού ελληνικού στρατού, η σοσιαλδημοκρατική ΕΚΚΑ καθώς και άλλες οργανώσεις. Στην υπηρεσία του κατακτητή πολεμούσαν από το 1943 έτος που ιδρύθηκαν, τα Ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας όπως και τα Βουλγαρομακεδονικά (το ονομαζόμενο ως Οχράνα στην Δυτική και Ανατολική Μακεδονία) και τα Αλβανικά (το γνωστό Ξίλια/keshilli στην Θεσπρωτία) Σώματα Ασφαλείας με διαφορετικό αντικειμενικό σκοπό το καθένα.
Όταν ο πόλεμος άρχισε να γέρνει υπερ των συμμάχων, οι αντιστασιακές οργανώσεις επεδίωξαν πέρα από τον αγώνα, να επηρεάσουν το πολιτικό μέλλον της χώρας. Αυτό σε παραλληλισμό με τους ανταγωνισμούς μεταξύ των νικητριών δυνάμεων που είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται και συμπληρωμένο από το βαθμιαίο πέρασμα των ταγμάτων ασφαλείας και των λοιπών δοσιλογικών οργανώσεων στο πλευρό της δεξιάς διαμόρφωσε τα δύο στρατόπεδα.
Την περίοδο 1943-44 ο ΕΛΑΣ συγκρούστηκε με τον ΕΔΕΣ και την ΕΚΚΑ εν μέσω γερμανικής κατοχής. Ακολούθησαν, το Δεκέμβριο του 1944, τα "Δεκεμβριανά" στην περιοχή της Αθήνας, ανάμεσα στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και τις δυνάμεις που ήσαν πιστές στην μόλις επαναπατρισμένη εξόριστη κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου και είχαν την υποστήριξη βρετανικών τμημάτων. Στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων πολέμησαν επίσης τα Τάγματα Ασφαλείας, μέλη της Οργάνωσης Χ (Χίτες) και άλλες μικρότερες παραστρατιωτικές ομάδες. Μετα το τέλος των Δεκεμβριανών και την συνθηκολόγηση του ΕΑΜ με την συμφωνία της Βάρκιζας επακολούθησε μία περίοδος κατά την οποία ομάδες της άκρας δεξιάς βρήκαν την ευκαιρία να προβούν σε πράξεις αντεκδίκησης εναντίον οπαδών του ΕΑΜ-ΚΚΕ (περίοδος λευκής τρομοκρατίας). Η πόλωση επισημοποιήθηκε με την βεβιασμένη προσπάθεια επαναφοράς της Βασιλείας και την άρνηση του ΚΚΕ να συμμετάσχει στις εκλογές του 1946.

Ολομέτωπη σύγκρουση
Σαν πρώτη πολεμική ενέργεια που θεωρήθηκε ότι σηματοδοτούσε την "επίσημη" έναρξη του Ελληνικού Εμφυλίου αναφέρεται η αιματηρή επιδρομή ανταρτών εναντίον του σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας, η οποία έλαβε χώρα το βράδυ της 30ης προς 31η Μαρτίου, την παραμονή δηλαδή της 1ης Απριλίου του 1946, ημερομηνίας των εκλογών από τις οποίες το ΚΚΕ είχε καλέσει σε αποχή τους οπαδούς του.

Ωστόσο πολλοί υποστηρίζουν ότι η κίνηση εκείνη είχε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα, εξέφραζε δηλαδή την επιθυμία της ηγεσίας του ΚΚΕ όχι τόσο να πάρει την πρωτοβουλία στη σύγκρουση, αλλά βασικά να προειδοποιήσει για την ισχύ του, προστατεύοντας παράλληλα τα διωκόμενα στελέχη του κατά την περίοδο της λεγόμενης "λευκής τρομοκρατίας" (Βάρκιζα 1945-εκλογές 1946), όταν η κατάσταση είχε επιδεινωθεί για εκείνους δραματικά, έπειτα και από τη θέσπιση του Γ' Ψηφίσματος από την κυβέρνηση, που οδηγούσε με συνοπτικές διαδικασίες χιλιαδες κομμουνιστές στη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. Η κύρια πράξη του δράματος εκτυλίχθηκε από τον Μάρτιο του 1946 εώς τον Αύγουστο του 1949, όπου συγκρούστηκαν ο Εθνικός Στρατός και ο αποκλειστικά ελεγχόμενος από το ΚΚΕ "Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας" με το σύνολο της ελληνικής επικράτειας να βρίσκεται στις φλόγες. Το Δεκέμβριο του 1947 ο ΔΣΕ προχώρησε σε συγκρότηση "Κυβέρνησης του βουνού", της οποίας τη σύνθεση ανακοίνωσε επίσημα δια του ραδιοφωνικού του σταθμού, αλλά και των εντύπων που εξέδιδε στις ελεγχόμενες από τις δυνάμεις του περιοχές. Στο στρατιωτικό επίπεδο, σημειώθηκε ευρείας έκτασης επιχείρηση για την κατάληψη της Κόνιτσας, την οποία οι αντάρτες προόριζαν για πρωτεύουσα της επαναστατικής τους κυβέρνησης, αλλά η άμυνα του Εθνικού Στρατού απέτρεψε αυτή την εξέλιξη. Η απάντηση της Αθήνας στις παραπάνω ενέργειες ήταν να θέσει εκτός νόμου το ΚΚΕ (ένας αποκλεισμός που διήρκεσε έως τη μεταπολίτευση) και να ψηφίσει Αναγκαστικό Νόμο, τον περιβόητο 509, που προέβλεπε την ποινή του θανάτου.

Οι αντίπαλοι στρατοί
Από την μία μεριά βρισκόταν ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ), και με όπλα από την γειτονική Γιουγκοσλαβία και Αλβανία και από την άλλη ο Εθνικός Στρατός με την υποστήριξη της Μ.Βρετανίας και των ΗΠΑ. Στο ΔΣΕ συσπειρώθηκαν τα μέλη του ΚΚΕ και οι σλαβόφωνοι πληθυσμοί της Μακεδονίας άντρες και γυναίκες, ενώ στον Εθνικό Στρατό επιστρατεύτηκαν Έλληνες πολίτες με κλήση κλάσεων (σειρών) με την υποστήριξη των βενιζελογενών και βασιλικών κομμάτων που κυβερνούσαν την Ελλάδα υπό τον γηραιό βενιζελικό ηγέτη Θεμιστοκλή Σοφούλη, αλλά και ακροδεξιών, οι οποίοι κατά την διάρκεια της κατοχής είχαν συμμετάσχει στα τάγματα ασφαλείας (πολιτοφυλακή υπό γερμανική διοίκηση).

Το βαρόμετρο
Ο Εμφύλιος Πόλεμος κρίθηκε ουσιαστικά όταν ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας Γιόσιπ Μπροζ Τίτο διαφώνησε με τον Ιωσήφ Στάλιν και αποπέμφθηκε από την Κομιντέρν οπότε και σταμάτησε την βοήθεια και έκλεισε τα σύνορα στον ΔΣΕ.

Αν και η συγκυρία συνάδει στο παραπάνω συμπέρασμα, εντούτοις μια σειρά από συνθήκες καθόρισαν την τελική έκβαση του πολέμου. Σε αυτές κυρίαρχο ρόλο παίζει η αδυναμία του ΔΣΕ να βρεί εφεδρίες, η ήττα της ΙΙΙ Μεραρχίας στην Πελοπόνησσο το καλοκαίρι του 1948 - ως αποτέλεσμα της αδυναμίας ανεφοδιασμού σε πολεμοφόδια είτε από την τρίτη επίθεση στη Ζαχάρω είτε από το ΓΑ (Γενικό Αρχηγείο) στο Βίτσι, ενώ σημαντική είναι και η "αλλαγή φρουράς" στην κηδεμονία της κυβέρνησης των Αθηνών το 1947 και το Δόγμα Τρούμαν. Από εκείνη το καλοκαίρι του 1948, ο εθνικός στρατός άρχισε να πετυχαίνει την μία νίκη μετά την άλλη σε όλη τη χώρα ( με εξαίρεση τη μάχη του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948 κατά την οποία απέτυχε η κύκλωση και η εξουδετέρωση της κύριας δύναμης του ΔΣΕ στη ΒΔ Ελλάδα) ενώ η Αεροπορία του Εθνικού Στρατού (με την υλική υποστήριξη των ΗΠΑ) συνέβαλε (χρησιμοποιώντας μερικές φορές και βόμβες ναπάλμ) στην εκκαθάριση των ορεινών όγκων που αποτελούσαν τα ορμητήρια του ΔΣΕ. Την νύχτα της 29 Αυγούστου 1949 με την κατάληψη από τον εθνικό στρατό του τελευταίου υψώματος (Κάμενικ) στο Γράμμο έληξε το πολεμικό σκέλος του Εμφυλίου.
Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου του 1949, η εξόριστη πλέον «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών έδωσε τέλος στις εχθροπραξίες με διάγγελμα που μεταδόθηκε από ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου. Στο διάγγελμα αυτό, μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής:
«Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι καταχτητές ενισχυμένοι απ' την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του.
Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώση την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και τα συμφέροντα του τόπου τα έβαλα πάνω απ' όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και το Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρο της πατρίδας, που δε θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη.»

Απώτερες συνέπειες
Η τραγωδία συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια στα στρατοδικεία με χιλιάδες φυλακίσεις στρατιωτών του ΔΣΕ και στα ξερονήσια του Αιγαίου (Άη Στράτης, Μακρόνησος, Γυάρος) με μαζικές εξορίες. Μία άλλη επίπτωση, ήταν ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός των προσφύγων, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους είτε για να μην βρεθούν στο επίκεντρο των μαχών εθνικού στρατού-ανταρτών, είτε επειδή εξαναγκάστηκαν κατά τη διάρκεια των μεγάλων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του εθνικού στρατού, ώστε να αποκοπεί με οποιαδήποτε τρόπο ο εφοδιασμός έμψυχου υλικού των ανταρτικών τμημάτων, είτε πάλι λόγω της βίαιης προσαγωγής από τον ΔΣΕ προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρότατο πρόβλημα προσέλευσης μαχητών. Χαρακτηριστικό του αριθμού των προσφύγων είναι ότι σύμφωνα με το "Μνημόνιο για το ελληνικό προσφυγικό πρόβλημα", που εστάλη στις 8 Οκτωβρίου 1949 προς το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών από την Ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Π. Τσαλδάρης δήλωνε πως ο αριθμός των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου ανέρχονταν σε 684.607 άτομα, από αυτά 166.000 πρόσφυγες είχαν επαναπατρισθεί και ότι άλλοι 225.000 θα επαναπατρίζονταν σύντομα. Επίσης μέχρι το 1956 υπήρχαν αιχμάλωτοι στρατιωτικοί του Εθνικού Στρατού σε στρατόπεδα εργασίας στην Αλβανία και σε άλλες χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.

Ο απόηχος
Ο Εμφύλιος Πόλεμος αποτελεί την κορυφαία ίσως αντιπαράθεση στην ελληνική κοινωνία μέσα στον εικοστό αιώνα. Η χώρα θα ρημάξει κυριολεκτικά στα τρία-τρεισήμισι χρόνια της αντιπαράθεσης. Θα αλλάξει η γεωγραφία της χώρας καθώς ερημώνονται εκτεταμένες, ορεινές κυρίως, ζώνες. Εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικοί πρόσφυγες, ενώ τίθεται σε ισχύ καθεστώς εκτάκτων μέτρων. Ταυτόχρονα, μεγάλη φτώχεια μαστίζει το λαό. Αρχικά, με βάση και ψηφίσματα του ΟΗΕ, ο πόλεμος ονομάστηκε επισήμως «Συμμοριτοπόλεμος» και αυτή η ονομασία διατηρήθηκε επί πολλές δεκαετίες από τους νικητές αυτής της σύρραξης. Το 1989, με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας - Ενιαίου Συνασπισμού κομμάτων της Αριστεράς(ΕΑΡ-ΚΚΕ) καθιερώθηκε και επισήμως η ονομασία «Εμφύλιος», η οποία ήταν ήδη σε κοινή χρήση. Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος είναι στην ουσία η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου που θα πλανιόταν πάνω από την παγκόσμια πολιτική σκηνή τα επόμενα χρόνια. (πηγή)