Μάιος 1937
"Αλλά δεν θέλω να σου γράψω λέξεις και λέξεις και λέξεις· πρέπει να σε δω και να σ' ακούσω· είναι κολασμένη κατάσταση να κάθομαι να σου γράφω τώρα· είναι σαν να σε παίρνω στα χέρια μου και να σε σηκώνω στον αέρα, (αν και είμαι σίγουρος ότι δεν έχω τη δύναμη για κάτι τέτοιο), σε σκέφτομαι ότι είσαι στ' αλήθεια η Κέιτλίν μου με σάρκα και οστά, η Κέιτλιν που την αγαπάω πιο πολύ απ' όσο άνθρωπος αγάπησε άλλον άνθρωπο, και μετά βρίσκω μια ξύλινη Κέιτλιν σαν κούκλα παιδική ή μια μακρουλή λεπτή Κέιτλιν σαν στιλογράφο ή μια μούμια Κέιτλιν καμωμένη πριν από τη Βίβλο, πολύ γριά κι έτοιμη να διαλυθεί στο πουθενά. Σε θέλω. Όταν είσαι μακριά μου, είναι μια απολύτως σωματική έλλειψη, αβάσταχτη και ανεπανόρθωτη· αν έχανα το ένα μου το χέρι όταν δεν ήσουν μαζί μου, όταν θα επέστρεφες, το χέρι θα φύτρωνε και πάλι, πιο δυνατό και πιο μακρύ από ποτέ. Πάλι είναι οι μπαρούφες μου αυτές, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι και η απόλυτη αλήθεια· είναι ανοησία να ζω χωρίς εσένα, κι εσύ χωρίς εμένα· ο κόσμος είναι ανισόρροπος εκτός κι αν στο ίδιο του το κέντρο είμαστε εμείς οι δυο τα μικρά κορμάκια που όλη την ώρα στεκόμαστε μέσα σε μια μαλλιαρή, χρυσαφένια, λίγο ως πολύ ακατάληπτη αχλή παλαβομάρας. Κι αυτά είναι κι άλλες λέξεις, αλλά σ' αγαπάω και σ' αγαπάω και σ' αγαπάω."
Ντίλαν Τόμας στην Κέιτλιν Μακναμάρα
Πηγή: Ημερολόγιο 2011 "Ερωτικές σελίδες" (Μεταίχμιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου