Νοέμβριος ή Δεκέμβριος 1936
"Θέλω όσο δεν φαντάζεσαι να σε δω και πάλι· σ'αγαπώ· είσαι κάτι βδομάδες πιο μεγάλη τώρα· έχουνε γίνει γκρίζα τα μαλλιά σου; Τα έχεις τραβήξει προς τα πάνω και μοιάζεις αληθινά σαν πρόσωπο ενήλικο, καθόλου όμορφη πια και αφράτη σαν και τις θυγατέρες του Θεού; Όχι, δεν θα πρέπει να δείχνεις πολύ μεγαλομένη, γιατί θα έμοιαζες μεγαλύτερη από μένα· και ποτέ μα ποτέ δεν θα σ' αφήσω μεγάλη να γίνεις να βάλεις μυαλό, κι εσύ ποτέ δεν θα μ' αφήσεις μεγάλος να γίνω και να βάλω μυαλό, και πάντα θα είμαστε νέοι και άμυαλοι μαζί. Υπάρχει, υποθέτω, στα μάτια Εκείνων των Ανθρώπων ένα είδος γλυκιάς τρέλας για σένα και για μένα, ένα είδος τρελής σαστισμάρας και κατάπληξης που τη συναισθάνονται οι Κακιασμένοι και οι Κακεντρεχείς· είσαι ο μόνος άνθρωπος... αποδώ ίσαμε τον Αλδεβαράν και πίσω πάλι, με τον οποίο αισθάνομαι απολύτως ελεύθερος· και θαρρώ ότι αυτό ισχύει, γιατί είσαι τόσο αθώα όσο κι εγώ. Ω, ξέρω ότι δεν υπάρχουν άγιοι ή παρθένες ή σαλοί· γνωρίζουμε όλοι μας τη λαγνεία και τα αισχρόλογα χωρατά και τους πιο πολλούς βρωμερούς ανθρώπους· μπορούμε να μπούμε σε λεωφορεία και να μετρήσουμε τα ρέστα μας και να διασχίσουμε δρόμους και να μιλήσουμε λέγοντας φράσεις πραγματικές. Αλλά η αθωότητά μας πάει τρομερά βαθιά, και το ατιμωτικό μυστικό μας είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτε απολύτως, και το φριχτό μύχιο μυστικό μας είναι ότι διόλου δεν χολοσκάμε που δεν ξέρουμε..."
Ντίλαν Τόμας στην Κέιτλιν Μακναμάρα
Πηγή: Ημερολόγιο 2011 "Ερωτικές σελίδες" (Μεταίχμιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου